Κύριε διευθυντά
Το δημοσίευμα της «Καθημερινής» (25/2/2024) με τίτλο «Mία πόλη κάτω από την Αθήνα», με συγκίνηση μου ξαναθύμισε τις πολλές ώρες που πέρασα επί εξάμηνο, παιδί εννέα ετών, από την κήρυξη του πολέμου μέχρι την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, σε αντιαεροπορικό καταφύγιο πολυκατοικίας, γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Βαλτετσίου.
Με τον πατέρα στρατιώτη στο μέτωπο, όταν εσήμαινε συναγερμός, σπεύδαμε με τη μητέρα και τον αδερφό τριών ετών στο απέναντι από το σπίτι μας καταφύγιο. Ηταν ένας υπόγειος χώρος, κάτω από το ημιυπόγειο της πολυκατοικίας, με μοναδική είσοδο-έξοδο. Η πολυκοσμία επέβαλε την απαγόρευση ομιλιών για να μην εξαντλείται το λιγοστό οξυγόνο στον περιορισμένο εκείνο χώρο. Από το καταφύγιό μας ακούγαμε τις εκρήξεις από βομβαρδισμούς των Ιταλών και Γερμανών στον Πειραιά και στις γύρω από την Αθήνα περιοχές, καθώς και τους κρότους των αντιαεροπορικών μας πυροβόλων στους λόφους της πόλης.
Εννοείται ότι σε περίπτωση βομβαρδισμού τα μικρά καταφύγια αυτού του είδους μπορούσαν να μετατραπούν σε θανάσιμες παγίδες, όπως έγινε στον βομβαρδισμό του Πειραιά από τους συμμάχους το 1944. Ενας γνωστός μας γείτονας πέθανε από ασφυξία όταν τα χαλάσματα του βομβαρδισμένου κτιρίου έφραξαν την έξοδο και τις διόδους αερισμού του καταφυγίου στο οποίο είχε προστρέξει για προστασία.
*Πρέσβης ε.τ., Χολαργός
