Κύριε διευθυντά
Ο συνεργάτης σας κ. Σάκης Μουμτζής, σε κείμενό του της 22/2, μας θύμισε κάποια από τα αντικείμενα – σύμβολα που κατά καιρούς συνδέθηκαν με την επικράτεια της διανόησης – ιντελιγκέντσιας, επί το προοδευτικότερον. Ενα απ’ αυτά, η πίπα. Γνωστή η εικόνα του Στάλιν, που, με την πίπα ανά χείρας, τόσο του άρεσε να περνιέται ως διανοούμενος. Παραμένοντας στο «θέμα», επιτρέψτε μου να εισφέρω ένα παράδειγμα, επιβεβαιωτικό αυτής της αδυναμίας του μεγάλου πατερούλη. Συγχρόνως, να θυμίσω και έναν συμβολισμό ταξικής διαστρωμάτωσης, που κυριάρχησε παλαιότερα παρ’ ημίν.
Το σταλινικό παράδειγμά μου: Μαρτυρείται ότι σε διαγωνισμό για τη δημιουργία μνημείου, «εις δόξαν» του μεγάλου ποιητή Πούσκιν, βραβεύτηκε η πρόταση που έδειχνε έναν πελώριο Στάλιν να διαβάζει καθισμένος ένα βιβλίο, με χαραγμένο στο εξώφυλλό του το όνομα του (…τιμώμενου) Πούσκιν.
Αλλης τάξεως, ομολογουμένως, οι επιδόσεις επιμελούς ονυχοκομίας, κυρίως στο μικρό δακτυλάκι του δεξιού χεριού, εκ μέρους του λαϊκού αντρικού πληθυσμού της χώρας μας, γύρω στη δεκαετία του ’50. Ηταν η εποχή που τα θέλγητρα μιας θέσης στο Δημόσιο είχαν εξοστρακίσει τη χειρωνακτική εργασία σε επίπεδο ενός παρακατιανού βιοπορισμού.
Ετσι κρίθηκε ότι το πρακτικά ασύμβατο με τα χειρωνακτικά επαγγέλματα… μανικιούρ ταυτιζόταν σημειολογικά με τη ζηλευτή δημοσιοϋπαλληλική τάξη, που φαντασμαγορικά ανέτειλε μεταπολεμικά. Αυτό διαλαλούσε, ανομολόγητα, η καθιέρωση εκείνης της «μόδας».
Συγχρόνως, δίκην… βιτρίνας, εκείνο το νυχάκι λειτουργούσε ως φερόμενο εργαλείο αποκοπής των ενσήμων ταινιών φορολογίας και αποσφράγισης των ποικίλων συσκευασιών τσιγάρων της εποχής.
