Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της Κυριακής 3/3/2024 της «Κ», προβάλλεται το μείζον θέμα της πατρίδας μας, το δημογραφικό, με το ρεπορτάζ που αναφέρεται σε ένα χωριό, τη Χρυσομηλιά Τρικάλων, που αποτελεί εξαίρεση σε σχέση με άλλα χωριά της ερημούμενης υπαίθρου χώρας. Τα πολλά παιδιά της Χρυσομηλιάς είναι πράγματι μια χαραμάδα ελπίδας, αλλά και ένα πρότυπο προς μίμηση και προβολή.
Τη χαρά που ένιωσα διαβάζοντας αυτό το ρεπορτάζ τη διαδέχθηκε αμέσως ένα αίσθημα μελαγχολίας και αγανάκτησης. Επρεπε μια εφημερίδα να αναδείξει και να προβάλει αυτό το θέμα και αυτό το πρότυπο; ∆εν υπάρχουν οι «θεσμικοί», που θα έπρεπε να έχουν χάσει τον ύπνο τους γνωρίζοντας, περισσότερο παντός άλλου, ότι το πλοίο έγειρε και οσονούπω καταποντίζεται; Φαίνεται όμως ότι περί άλλα «τυρβάζουν», ενώ περί αυτού είναι η πρώτη χρεία. Συμμετέχουν οι ίδιοι και ικανοποιούν και προβάλλουν το πνεύμα ενός σύγχρονου συβαριτισμού, που οδηγεί αναπότρεπτα στην απώλεια. Κάθε μετριότητα, κάθε ασημαντότητα, κάθε κακό πρότυπο προβάλλεται και βρίσκει εύκολα θαυμαστές και μιμητές…
Με τις θερμές ευχές μου προς τους ηρωικούς Χρυσομηλιώτες, θέλω μέσω της «Καθημερινής» να τους κάνω μια πρόταση: Υπάρχει ένα μικρό ορεινό χωριό στον «Μοριά», που έχει μόνιμους κατοίκους 60-65, εκ των οποίων οι 20 είναι παιδάκια, βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας (πανελλήνιο ρεκόρ;). Τους παρακαλώ να ψάξουν να το βρουν και να «αδελφοποιηθούν». Αυτό θα είναι πραγματική πρόοδος.
