Κύριε διευθυντά
Φοβούμαι ότι η βιασύνη του υπουργείου Παιδείας να «περάσει» ο νόμος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ακολουθώντας την «πρόσω ολοταχώς» (ή «λεβέντικη») τακτική, θα οδηγήσει το όλο εγχείρημα σε αποτυχία.
Είναι γνωστή η δυσανεξία των εθνικών ακυρωτικών δικαστηρίων απέναντι στο γεγονός ότι οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ε.Ε. (ΔΕΕ) υπερτερούν των δικών τους. Αν, μετά την ψήφιση του νόμου, οποιοσδήποτε καταφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας επικαλούμενος αντισυνταγματικότητα, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα δικαιωθεί… Στην περίπτωση αυτή θα βρεθούμε σε πολύχρονο αδιέξοδο… Θα ξαναρχίσουμε να μιλάμε για το θέμα σε χρόνια…
Δεν θα ήταν δυνατόν ένα – δύο από τα ενδιαφερόμενα ξένα πανεπιστήμια να υποβάλουν πρώτα αίτηση για άδεια εγκατάστασης παραρτημάτων τους στην Ελλάδα, η οποία θα απερρίπτετο λόγω των συνταγματικών εμποδίων και, μετά, να αποταθούν στο ΔΕΕ, ώστε να έχουμε όχι μόνο τελεσίδικη απόφαση, αλλά, χάρη στη συνήθη επιμέλεια του τελευταίου, και οδηγίες για το πώς θα πρέπει να διατυπωθεί η σχετική ελληνική νομοθεσία στο μέλλον;
Είναι πάμπολλες ιστορικά οι περιπτώσεις χρήσεως τέτοιας στρατηγικής από κράτη-μέλη ή και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή και κατά σύσταση των υπηρεσιών της. Ετσι μόνο έχουν προχωρήσει πολλές ελευθερίες στην Ευρώπη… Οι δικοί μας νομικοί δεν τις γνωρίζουν ή, μήπως, η χρησιμοποιούμενη στρατηγική υπαγορεύεται από κοντόφθαλμη νεανική ή αλαζόνα βιασύνη;
*Τ. Διευθυντής Κανονιστικής Πολιτικής στις υπηρεσίες της Ευρ. Επιτροπής
