Κύριε διευθυντά
Δεν είμαι πολιτικός επιστήμων. Είμαι απλώς ενεργός πολίτης που διαθέτει, φευ, τρομερή μνήμη, ώστε να μπορώ να τοποθετηθώ στη διαφορά που προέκυψε από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη (22/2/2024) και την κριτική του Κύπριου ευρωβουλευτή κυρίου Κώστα Μαυρίδη (ΔΗΚΟ), η οποία συμπεριλαμβάνει και τον κυπριακής καταγωγής δικό μας ΥΠΕΝ κύριο Στυλιανίδη (8/3/2024). Θυμάμαι λοιπόν τι άκουσα εμβρόντητος από έναν συμφοιτητή μου στην ΑΣΟΕΕ το 1955 (θυμάμαι και τον πάγκο που καθόμασταν στη Λέσχη των Φοιτητών της ΑΣΟΕΕ): «Είμαι αντίθετος με την Ενωση, γιατί η Ελλάδα είναι στο ΝΑΤΟ και ΕΝΩΣΗ σημαίνει επέκταση του ΝΑΤΟ στην Τσίπρον». Ενας άλλος Κύπριος συμφοιτητής μας, ο Θωμάς Φρειδερίκου, μετέπειτα ιδρυτής του γενικής διεθνούς αναγνωρίσεως Ιδιωτικού Πανεπιστημίου Frederic University της Λεμεσού, μου εξήγησε ότι ο συμπαθέστατος φίλος μας ήταν δραστήριο μέλος του ΑΚΕΛ. Ο αγώνας των Κυπρίων, τον οποίο τιμούμε έχοντας θεοποιήσει τον Γρίβα που σίγουρα εφάρμοζε τις μεθόδους της Χ του Θησείου, είχε σαν αντίπαλο φυσικά τους Βρετανούς, παίρνοντας όμως σβάρνα και τους Τουρκοκυπρίους χωροφύλακες, δεδομένου ότι οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί είχαν παραιτηθεί. Αυτόματα το 18% των κατοίκων της Κύπρου όφειλε, ή μήπως όχι, να ζητήσει προστασία από τη δική τους μητέρα πατρίδα; Αν μπορούσε να παρέμβει ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα έλεγε: «Περιμένετε, χρησιμοποιήσετε μεθόδους διπλωματίας. ∆εν ήρθε ακόμη ο καιρός της ένοπλης επανάστασης». Σίγουρα θα συνδιαλεγόταν και με το Ηνωμένο Βασίλειο. Σίγουρα θα παρείχε τις εγγυήσεις που θα ήταν απαραίτητες στη νέα διεθνή δύναμη, τις ΗΠΑ. Κάποτε φθάσαμε στην Ανεξαρτησία με τη Συνθήκη της Ζυρίχης του 1959.
Οσο θυμάμαι την αγανάκτηση στον ελληνικό Τύπο: Προδότης ο Καραμανλής, προδότης και ο Μακάριος και η ΕΟΚΑ Β να αναδύεται σιγά σιγά. Ακολούθησε το Σχέδιον Ατσεσον με την απόρριψή του από τον Μακάριο («Καθημερινή», 22/8/1964) αλλά και τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου (τίποτε δεν είχε κρατήσει από τον μέντορά του Ελευθέριο Βενιζέλο). Ακολούθησαν τα γεγονότα της επόμενης χρονιάς με την πρώτη εισβολή της Τουρκίας, ο Μακάριος να στρέφεται στη Μόσχα, να γίνεται δραστήριο μέλος του Τρίτου Κόσμου και να κάνει ό,τι διπλωματικό λάθος περνούσε από το χέρι του. Ακολούθησε η Χούντα, το πραξικόπημα και η δεύτερη εισβολή για τα καλά, αυτή τη φορά, της Τουρκίας που οδήγησε στην ντε φάκτο διχοτόμηση ή μήπως όχι; Κάποτε φάνηκε μια αχτίδα φωτός με το σχέδιο Ανάν. Ο Κύπριος φίλος μου ο Παναγιώτης μου λέει: «Ε, όχι και να τουρκέψομε!» Καλά ο τότε Ελληνας υπουργός των Εξωτερικών, ο νεότερος Γεώργιος Α. Παπανδρέου, προδότης ήταν ή εντελώς άσχετος που φώναζε: «Ψηφίστε το, ψηφίστε το» με την τότε αντιπολίτευση του Κώστα Καραμανλή να τηρεί ουδέτερη στάση, κάτι που δεν εκπλήσσει κανέναν, φυσικά;
Είναι η σημερινή κατάσταση αναστρέψιμη; Αν και δύσκολα, ναι, θα μπορούσε να αναστραφεί, αν ίσως σε μια τρίτη τετραετία, ο εξ αγχιστείας δισέγγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο σημερινός πρωθυπουργός, αφού θα έχει προετοιμάσει το έδαφος σιγά σιγά από τώρα, θα προέβαλε τα σημαντικά πλεονεκτήματα που μπορεί να παράσχει η επανενωμένη Κύπρος στην Τουρκία και τους πολίτες της και φυσικά και στους Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους. Χρειάζεται να κτιστεί μια εμπιστοσύνη ασφαλείας με την άλλη κοινότητα. Σαν πρώτο βήμα πάντως θα πρότεινα στην Κυπριακή Κυβέρνηση να αλλάξει τον Εθνικό Υμνο του Ενιαίου Κυπριακού Κράτους. Σήμερα έχουν τον ελληνικό. Πώς θα μας φαινόταν αν το Ψευδοκράτος καθιέρωνε τον Εθνικό Υμνο της Τουρκίας σαν δικό του, αν δεν το έχει κάνει ήδη και δεν το γνωρίζω.
