Κύριε διευθυντά
Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να συγχαρώ την κυρία Ελένη Τσαμαδού για το άρθρο της («Κ», 5/3/2024, «∆εν είναι μόνο το φιλί με τον Ηφαιστίωνα») με τις διορθωτικές παρεμβάσεις της στις ιστορικές ανακρίβειες για τον Αλέξανδρο (παραγωγή Netflix) και, στη συνέχεια, να την ευχαριστήσω γιατί μας μετέφερε νοερά στην αξέχαστη μαθητική μας ζωή.
Νοσταλγικές αναμνήσεις από τη διδασκαλία της Αναβάσεως Αλεξάνδρου του Αρριανού (95-175 μ.Χ.), ιστορικού από τη Νικομήδεια της Βιθυνίας, που διδασκόταν παλαιότερα, με εκλεκτά αποσπάσματα, στο πρώτο τετράμηνο της Γ΄ τάξης του πρώην οκταταξίου Γυμνασίου.
Ενα έργο, με νηφάλια αντικειμενικότητα, που γαλούχησε γενιές ολόκληρων μαθητών, το διδαχθήκαμε ως μαθητές και το διδάξαμε αργότερα ως καθηγητές. Ειδικότερα, η διδασκαλία άρχιζε με την περίφημη μάχη στον Γρανικό ποταμό (334 π.Χ.), στη Βορειοδυτική Μικρά Ασία, ανάμεσα στον στρατό του Μ. Αλεξάνδρου και στους Πέρσες, οι οποίοι νικήθηκαν κατά κράτος και, έτσι, άνοιξε ο δρόμος για την κατάληψη της Μικράς Ασίας και κατόπιν ολόκληρης της περσικής αυτοκρατορίας.
Ο Αλέξανδρος έθαψε με μεγάλες τιμές τους συμμαχητές του και διέταξε να κατασκευασθούν ανδριάντες από τον περίφημο Ελληνα γλύπτη Λύσιππο και να στηθούν στον ∆ίον, στην ιερή πόλη των αγώνων και των θυσιών στη Μακεδονία (Αναβ. Ι, 16, 4). Αξιοσημείωτη είναι η μεγαλόφρων στάση του Αλεξάνδρου. ∆εν παρέλειψε να θάψει και τους ηγεμόνες των Περσών αλλά και τους φονευθέντες Ελληνες μισθοφόρους των Περσών, σύμφωνα με τα ελληνικά έθιμα, ενώ τους συλληφθέντες αιχμαλώτους διέταξε να μεταφερθούν δέσμιοι στη Μακεδονία, για καταναγκαστικά δημόσια έργα, «ὅτι παρὰ τὰ κοινῇ δόξαντα τοῖς Ἕλλησιν Ἕλληνες ὄντες ἐναντία τῇ Ἑλλάδι ὑπὲρ τῶν βαρβάρων ἐμάχοντο». (Αναβ. Ι, 16, 6).
*Δ.φ., Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη»
