Κύριε διευθυντά
Από τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1944, τα σημάδια ήταν ξεκάθαρα ότι οι Γερμανοί ετοίμαζαν την αποχώρησή τους από την περιοχή (ορεινή Θεσσαλία) και φρόντιζαν να προφυλάσσουν τα νώτα τους από τον ΕΛΑΣ. Καθιέρωσαν καθημερινό κανονιοβολισμό της ορεινής περιοχής της Πίνδου, που εκτείνεται από τον Ζυγό μέχρι το βουνό Κόκκινο. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούσαν δύο πυροβόλα, εγκατεστημένα στον Κάμπο του ∆εσπότη το ένα και στο ύψωμα Μοκόσι το δεύτερο. Τα βλήματα του πυροβόλου από τον Κάμπο-∆εσπότη περνούσαν όλα πάνω από το χωριό μου (Μαλακάσι) και η τροχιά τους συνοδευόταν από χαρακτηριστικό συριγμό, που στην αρχή μας τρόμαζε αλλά στη συνέχεια τον συνηθίσαμε σε βαθμό που έφθασε να μας τέρπει. Ετσι, κάθε απομεσήμερο εκείνου του Σεπτεμβρίου (1944) και μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, από νωρίς πιάναμε θέσεις πίσω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και περιμέναμε τους Γερμανούς να αρχίσουν το έργο. Οι τακτικοί θεατές αυτής της παραστάσεως ήμασταν μια παρέα που μοιάζαμε με παππούδες και εγγόνια. Χασομέρηδες δηλαδή. Οι μεν λόγω γηρατειών, οι δε, εμείς τα παιδιά, επειδή το σχολείο ήταν κλειστό, λόγω των συνθηκών. Ηταν μια δωρεάν παράσταση τύπου «Ηχος και φως», την οποία απολαμβάναμε σφόδρα. Αρχιζε με ομοβροντία πίσω από τις πλάτες μας, συνεχιζόταν με τον συριγμό των οβίδων πάνω από τα κεφάλια μας και κατέληγε απέναντί μας μακριά, πρώτα με τη λάμψη και δευτερόλεπτα αργότερα ακολουθούσε ο τρομερός κρότος της εκρήξεως των οβίδων. Φόβος για τυχόν ανθρώπινα θύματα δεν μας διακατείχε, γιατί γνωρίζαμε ότι οι αντάρτες του ΕΛΑΣ είχαν ήδη απομακρυνθεί από τα πεδία βολής των Γερμανών. Ενα απόγευμα, τις πρώτες ημέρες εκείνου του Οκτωβρίου (1944), ενώ η «παράσταση» των Γερμανών συνεχιζόταν, τρέχοντας πήγα στον διπλανό κήπο της οικογένειας Γεωργίου Σκίμπα, γιατί ο Θεόδωρος Καραμούτσος τίναζε την καρυδιά της. Η καρυδιά αυτή ήταν γνωστή στον παιδόκοσμο του χωριού για τα πολύ μεγάλα καρύδια της με γερό κέλυφος, κατάλληλα να χρησιμοποιούνται ως νουμάδες (τοπική ονομασία) σ’ ένα παιγνίδι με καρύδια που έμοιαζε με τις σημάδες. Χρησιμοποιούσαμε τους νουμάδες ως τις μεγάλες σημάδες που πετούσαμε για να πετύχουμε τα μικρότερα καρύδια, που είχαμε αραδιάσει σε κάποια απόσταση. Κερδίζαμε, φυσικά, όσα καρύδια βγάζαμε από τη σειρά με τον νουμά.
Οποιος διέθετε ογκώδη νουμά πλεονεκτούσε των συμπαικτών του στο παιγνίδι. Μόλις πληροφορήθηκα το τίναγμα αυτής της καρυδιάς, παράτησα την «παράσταση» των Γερμανών και βρέθηκα πρώτος απ’ όλους στον ίσκιο της. Οσο γρηγορότερα θα μαζεύονταν τα καρύδια, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες θα είχα να ήμουνα ο μοναδικός ή ένας από τους ελάχιστους παίκτες που θα είχαν στην κατοχή τους καλούς νουμάδες. Ευτυχώς δεν υπήρχαν άλλοι γύρω μου εκείνο το απόγευμα, γιατί μια γερμανική οβίδα πέρασε ανάμεσα από τα κλαδιά της καρυδιάς και έσκασε δίπλα μου. Τα χώματα, από τον λάκκο που άνοιξε η οβίδα, με σκέπασαν. Παρά ταύτα έμεινα ζωντανός, γιατί δεν είχα οπτική επαφή με το σημείο προσκρούσεως του βλήματος. Μεσολαβούσε, ως ανάχωμα, μια προεξοχή του εδάφους. Το «έβαλα αμέσως στα πόδια» κρατώντας στο ένα χέρι το παπούτσι, που είχε βγει από το πόδι, όταν προσπαθούσα να διώξω τα χώματα από πάνω μου. Σταμάτησα στην άκρη του χωριού, έξω από το σπίτι του Χαρίση, μόλις είδα στην αυλόπορτα τον φίλο μου Γιώργο Χαρίση. Περίμενε από κάποιον να μάθει νέα για την έκρηξη. Κάθισα κοντά του όχι για να ξεκουραστώ, αλλά για να συνέλθω από τον τρόμο που είχα πάρει. Ο Γιώργος καθάρισε το κεφάλι μου από τα τελευταία χώματα. Επρόκειτο μάλλον για λάθος των Γερμανών, γιατί δεν έπεσαν άλλα βλήματα μέσα στο χωριό, ούτε εκείνη την ημέρα ούτε αργότερα. Η καρυδιά με τους νουμάδες με έφερε πολύ νωρίς κοντά στον θάνατο. Ημουνα 9 1/2 ετών.
*Καρδιοχειρουργός
