Κύριε διευθυντά
Στη θεσμική Ευρώπη λειτουργούν δύο Κοινοβούλια, το Συμβούλιο της Ευρώπης και η Ευρωβουλή. Είναι φυσικό σε αυτά να επικρατούν τα κοινοβουλευτικά ήθη με τις πολιτικές και ιδεολογικές συζητήσεις, τις συγκρούσεις και τις συμμαχίες. Ενίοτε, ανάλογα και με τις συγκυρίες, λαμβάνονται και δηκτικές αποφάσεις, ψηφίσματα που στρέφονται εναντίον κρατών-μελών. Στις περιπτώσεις αυτές, εάν μεταξύ των πρωταγωνιστών για τη σύνταξη των εν λόγω ψηφισμάτων υπάρχουν και βουλευτές των κρατών εναντίον των οποίων στρέφονται τα ψηφίσματα, η υιοθέτησή τους από ευρύτερες πλειοψηφίες διευκολύνεται κατά πολύ, όπως δείχνει η ιστορία. Αυτά έχουν οι υπερεθνικές ή διεθνικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όλοι πιστεύουν ότι ενήργησαν σύμφωνα με τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, ότι έκαναν το καθήκον τους, ουδείς θεωρεί ότι έπραξε κάτι μη κανονικό, όλοι έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους.
Ωστόσο, μόλις το ψήφισμα βγει έξω από το Κοινοβούλιο, μόλις εισέλθει στη σφαίρα της δημοσιότητας, στη διεθνή κοινότητα, ο χαρακτήρας του αλλάζει. ∆εν στρέφεται πλέον κατά μιας ιδεολογίας, κατά ενός κόμματος, ή κατά μιας κυβέρνησης αλλά διαχρονικά, εναντίον μιας χώρας. ∆εν γίνεται διάκριση μεταξύ κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, Τύπου ή θεσμικών παραγόντων. Το ψήφισμα στρέφεται εναντίον όλων, συμπεριλαμβανομένων και των ευρωβουλευτών της εν λόγω χώρας, ακόμη και αυτών που συνέπραξαν στη σύνταξη ή ψήφισή του. Και το στίγμα παραμένει. Αποτελεί ένα όπλο στα χέρια των εχθρών της χώρας. Αυτά διδάσκει η διπλωματική ιστορία.
