Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο σας με τίτλο «Ο θυμός ενός γονιού» («Κ», 13/3/2024) σχολιάσατε την αγανάκτηση μιας μητέρας, επειδή τα παιδιά της –τα οποία φοιτούν σε περιζήτητες, και άρα δύσκολες, όπως τις χαρακτήρισε, πανεπιστημιακές σχολές– έχασαν την εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου λόγω των πρόσφατων καταλήψεων.
Τι κάνει όμως μία σχολή να είναι περιζήτητη, και όθεν δύσκολη; Υπάρχουν ποιοτικά στοιχεία που να εξηγούν το αυξημένο ενδιαφέρον; Μήπως είναι οι μελλοντικές εργασιακές προοπτικές; Η καθαριότητα των κτιρίων και η ασφάλεια που νιώθουν οι φοιτητές; Η ελεύθερη και υψηλού επιπέδου διακίνηση ιδεών; Επειδή τα μαθήματα αρχίζουν/τελειώνουν στην ώρα τους και οι καθηγητές είναι παρόντες σε καθημερινή βάση; Ή μήπως διότι οι υποψήφιοι (ή οι γονείς των) εντόπισαν –με κάποιο τρόπο– την ακαδημαϊκή αριστεία των σχολών που τους ενδιαφέρουν, και επέλεξαν τις καλύτερες;
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν ο όρος «δύσκολη σχολή» απλά παραπέμπει σε μία ακόμη άνευ ουσίας ελληνική ιδιαιτερότητα και, κατ’ ακολουθίαν, σκέφτομαι αν ο θυμός της μητέρας ήταν όντως βάσιμος.
*Ομότιμος καθηγητής
