Κύριε διευθυντά
Πού να οφείλεται άραγε όλη αυτή η έκρηξη της βίας μεταξύ των ανήλικων παιδιών μας; Συμπλοκές μεταξύ τους, επιθέσεις και «μπούλινγκ», κλοπές.
Χαλάρωσαν τα δεσμά της πατροπαράδοτης ελληνικής οικογένειας, άλλαξε η διαπαιδαγώγηση των παιδιών: «βγες παιδί μου να αποκτήσεις εμπειρίες της ζωής», ακόμα και στα δεκατέσσερά του χρόνια; Μήπως η αφθονία και μεγάλη ποικιλία πραγμάτων και μέσων που προσφέρει «η τεχνολογική πρόοδος» σε όλα τα στάδια της ζωής μας και οι ευκολίες που υπάρχουν πλέον –αφάνταστα παιγνίδια για όλες τις ηλικίες, συχνά με επιθετικό χαρακτήρα, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, ταχύτατα αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες κ.ά.– προκαλούν κορεσμό ορέξεων και στρέφουν τους νέους σε άλλα μονοπάτια για να ξεσπάσουν; Αντίθετα, μήπως οι στερήσεις διδάσκουν και προσγειώνουν τους ανθρώπους;
Παιδί της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, μοιραία οι σκέψεις μου γυρνούν στα χρόνια εκείνα. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, φοβισμένοι και πεινασμένοι, τρώγοντας χαρούπια και λαχανίδες, με σφραγισμένα τα ραδιόφωνα, τα παράθυρα καλυμμένα με μπλε σκούρο χαρτί να μη φαίνονται τα φώτα, στα υπόγεια καταφύγια να ακούμε τους βομβαρδισμούς, στον Πειραιά, το Χασάνι ή στο Τατόι. Οσο για παιγνίδι, γκαζές και βόλους, ποδόσφαιρο στον δρόμο, δύο πέτρες δεξιά και αριστερά ήταν το τέρμα, η μπάλα μας από 2-3 ζευγάρια κάλτσες ραμμένες μεταξύ τους.
Σήμερα οι νέοι τα έχουν όλα και αυτή η αφθονία φαίνεται ότι διαφθείρει. Βαρέθηκαν φαίνεται τα ίδια και τα ίδια, οπότε… ας πλακωθούν μεταξύ τους ή ας δείξουν τον… ανδρισμό τους εκφοβίζοντας τους συμμαθητές τους.
Καλή η πρόοδος, αλλά προσοχή στην εφαρμογή της.
