Κύριε διευθυντά
Αφορμή λαμβάνοντας από το άρθρο του εκλεκτού συνεργάτου σας κ. Σάκη Μουμτζή με τίτλο «Η 7η Οκτωβρίου δεν πρόκειται να ξανασυμβεί» (φ. 16/3/2024) νομίζω ότι πρέπει να επισημανθεί μία πλευρά του δράματος του παλαιστινιακού λαού, η οποία δεν έχει τύχει της δέουσας προσοχής.
Είναι προφανές και έχει επισημανθεί από πολλούς αναλυτές, μεταξύ των οποίων και ο κ. Αγγελος Συρίγος, ότι ο σκοπός της απρόκλητης επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου δεν ήταν βέβαια ο θάνατος 1.140, αμάχων ως επί το πλείστον, Ισραηλινών και η αιχμαλωσία άλλων τόσων περίπου ομήρων. Η επίθεση έγινε πρωτίστως για να τορπιλιστούν οι λεγόμενες Συμφωνίες του Αβραάμ για την αναγνώριση του Ισραήλ από τη Σαουδική Αραβία και δευτερευόντως για να φέρουν σε δύσκολη θέση τα γειτονικά μετριοπαθή καθεστώτα σε Αίγυπτο και Ιορδανία. Και όλα αυτά βεβαίως με τον «ευγενή δάκτυλο» του Ιράν.
Για να επιτευχθούν όμως οι στόχοι αυτοί της Χαμάς και του Ιράν απαιτείτο οπωσδήποτε εισβολή του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας και η αναπόδραστη ανθρωπιστική καταστροφή, ώστε να είναι αδύνατον σε κάθε αραβικό κράτος να συνδιαλλαγεί με το Ισραήλ. Αν το Ισραήλ περιορίζετο σε ένα έντονο διάβημα στον ΟΗΕ και κάποιους μικρής έκτασης βομβαρδισμούς, οι στόχοι της Χαμάς δεν θα είχαν επιτευχθεί. Η συνεχιζόμενη λοιπόν καταστροφή των αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας έχει βέβαια σαν φυσικούς αυτουργούς τους Ισραηλινούς, οι οποίοι δεν ξέρω τι άλλες επιλογές είχαν, αλλά η ηθική αυτουργία ανήκει σε άλλους.
Τούτων λεχθέντων, είναι απορίας άξιον, γιατί όλες οι πιέσεις διεθνώς ασκούνται προς το Ισραήλ και δεν ασκούνται στη Χαμάς, που πρωτίστως όφειλε να κόπτεται για το δράμα του λαού της, ώστε να καταθέσει τα όπλα, να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, να απελευθερώσει τους εναπομείναντες ομήρους, να παράσχει εγγυήσεις ασφαλείας και να διαπραγματευθεί μια έντιμη ειρήνη, την οποία θα ήταν πλέον εξαιρετικά δύσκολο για το Ισραήλ να την αρνηθεί.
