Κύριε διευθυντά
Με γέμισε θλίψη και πίκρα ο πρόσφατος θάνατος καρκινοπαθούς που αυτοκτόνησε μη μπορώντας πλέον να ανεχθεί τον αφόρητο σωματικό πόνο.
Με γέμισε όμως και θυμό γιατί στην εποχή μας, την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, δεν επιτρέπεται συνάνθρωποί μας να ζουν με αφόρητο σωματικό πόνο.
Η φαρμακολογία, παλαιά και καινούργια, προσφέρει λύσεις. Πρέπει όμως η πολιτεία να μεριμνήσει, να ελέγχει και να ξεπεράσει την παραδοσιακή φοβία της για κακή χρήση, χορήγηση και διακίνηση των ισχυρών αναλγητικών. Είναι απαράδεκτο στην εποχή μας να υπάρχουν, και υπάρχουν, πολλοί άνθρωποι που πονούν. Πολιτεία, κοινωνικοί και εθελοντικοί οργανισμοί, κέντρα πόνου, αλλά κυρίως η πρωτοβάθμια περίθαλψη ας κινητοποιηθούν στην αντιμετώπιση του σωματικού πόνου (άλλο ο ψυχικός ή ψυχοσωματικός πόνος).
Με ικανοποίηση έμαθα μόλις πριν από λίγες μέρες ότι φίλη, άξια οικογενειακή ιατρός χορήγησε την πρώτη της συνταγή – ΕΣΥ για φαρμακευτική κάνναβη σε χρόνιο ανίατο και επώδυνο πρόβλημα.
Λύσεις υπάρχουν. ∆εν πρέπει κανείς να πονά!
*Σύνταξ. οικογενειακός ιατρός
