Κύριε διευθυντά
Σπεύδω να προσυπογράψω τα όσα ελληνοπρεπή σημειώνει ο ελλογιμότατος Κ. Βίτκος στην περί Ρωμανού επιστολή του («Κ», 23.3.2024). Νομίζω όμως πως θα ήταν άδικο, ορισμένοι αναγνώστες σας να μείνουν ενδεχομένως με αρνητικές εντυπώσεις για τον μέγιστο ποιητή Ρωμανό τον Μελωδό, τον διάσημο διάκονο του ναού της Θεοτόκου στην Κωνσταντινούπολη (6ος αιώνας). Για ν’ αντιγράψω τον Γ. ∆άλλαν, «ο Ρωμανός ήταν απερίφραστος […] όπως όλες των πολιτισμών οι πρωιμότητες». Φλεγόταν ολόκληρος απ’ την πίστη του· μπροστά στο ανατρεπτικό γεγονός της ενσάρκωσης ενός Θεού, όλα τα άλλα έχαναν την αξία τους.
Η ποίησή του όμως είναι μέγιστη. Ας μου επιτραπεί η παράθεση ενός πολύ μικρού δείγματος απ’ τα μεγαλοβδομαδιάτικα οιονεί ορατόριά του.
Στην προς Γολγοθά πορείαν, η Παναγία αναφωνεί: «Πού πας παιδί μου, πού τρέχεις; Μήπως πας και σ’ άλλον γάμο εν Κανά; Νά ‘ρθω ή να σε περιμένω; Πες μου έναν λόγο, Λόγε μου. Μην προσπερνάς αμίλητος». Ποίηση ανθρώπινη. Σε λίγο η Μάνα θα καταλάβει περί τίνος πρόκειται, και λέει: «Τι ουν τρέχεις τέκνον; Μη επείγου προς σφαγήν. Μη φιλής τον θάνατον». Αλλ’ ο χώρος δεν επιτρέπει να ακούσουμε εδώ κι όλον τον τραγικό διάλογο Υιού και Μητρός. Ούτε και την κινηματογραφικού ύφους φιλονικία Διαβόλου και Αδη μετά την Ανάσταση. Ας τελειώσουμε όμως με τον 14ο οίκο του κοντακίου του Πάσχα: «Κι ευθύς η λύπη έφυγε, κι έγινε ευφροσύνη / και η καρδιά μου εύθυμη και χαρωπή εγίνη». Δεν είναι Ερωτόκριτος – μεταφρασμένος Ρωμανός είναι.
