Κύριε διευθυντά
Είμαι πενήντα χρόνια συνδρομητής και φανατικός αναγνώστης της «Καθημερινής». Την Τετάρτη 27/3/2024, ολόκληρη η σελίδα 3 της εφημερίδας ήταν αφιερωμένη σε δύο άρθρα. Το ένα ήταν του τακτικού συνεργάτη σας, αναγνωρισμένου λάτρη και μελετητή της πόλης μας κυρίου Νίκου Βατόπουλου, το άλλο του ομότιμου καθηγητή της Σχολής Αρχιτεκτόνων κ. ∆ημήτρη Φιλιππίδη. Αντικείμενο και των δύο άρθρων είναι οι ημιτελείς οικοδομές-σκελετοί που βλέπουμε αφημένους τόσο συχνά σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας.
Ομολογώ ότι έμεινα με ανοιχτό το στόμα όταν διάβασα ότι και οι δύο αυτοί τόσο υψηλού επιπέδου ειδικοί τρέφουν, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, έναν περίεργο συναισθηματικό θαυμασμό, ένα είδος ανεξήγητης παγανιστικής λατρείας προς ένα πανάσχημο αντικείμενο που ντροπιάζει την εμφάνιση της πόλης μας και που οφείλεται αποκλειστικά στην ανοργανωσιά της διοίκησης.
∆εν είναι δυνατόν, στην επιστολή μου αυτή, να θεμελιώσω αυτή μου την αντίδραση και παρακαλώ, όσους ενδιαφέρονται να διαβάσουν τα σχετικά άρθρα. Και τώρα στην ουσία: πώς αντιμετωπίζεται πρακτικά το θέμα αυτό; Πριν από μερικά χρόνια, ρώτησα ένα φίλο Γάλλο αρχιτέκτονα πώς συμβαίνει να μην υπάρχει στο Παρίσι καμία, μα καμία τέτοια ημιτελής οικοδομή; Η απάντησή του ήταν: «είναι πολύ απλό. Για να εκδοθεί μία άδεια οικοδομής, ο αιτών ιδιοκτήτης ή κατασκευαστής καταθέτει μία εγγυητική επιστολή τραπέζης περί αποπερατώσεως των όψεων. Αυτή επιστρέφεται άμεσα όταν ελεγχθεί ότι όλες οι όψεις αποπερατώθηκαν και άσχετα εάν οι εσωτερικές εργασίες είναι ημιτελείς ή και ανύπαρκτες». Είναι, δηλαδή, απόλυτο δικαίωμα του ιδιοκτήτη να αφήσει το έργο εσωτερικά ημιτελές, αλλά σε καμία περίπτωση το τμήμα εκείνο που αφορά την αισθητική της πόλης.
