Κύριε διευθυντά
Δύο από τα μικρά μου εγγόνια, ηλικίας 5 ετών, φοιτούν σε ένα «πολυτελές» νηπιαγωγείο των βορείων προαστίων. Γνωστό το περιβάλλον, πολύ υψηλά δίδακτρα, δήθεν καταστάσεις, επώνυμες οικογένειες, φιγούρα κ.λπ.
Την προπερασμένη εβδομάδα τα πιτσιρίκια με κάλεσαν να πάω ως παππούς να δω την εκδήλωση του νηπιαγωγείου για την 25η Μαρτίου. Πήγα με βαριά καρδιά περιμένοντας να δω μια στημένη και άνοστη κατάσταση που τα πιτσιρίκια θα βαριούνταν και οι γονείς θα είχαν προσέλθει για να κάνουν κοινωνική παρουσία…
Αργησα να πάω και είδα μόνο το τελευταίο μέρος της γιορτής. Εκεί ήταν που έπεσα από τα σύννεφα. Πρώτα η παρέλαση των πιτσιρίκων κρατώντας σημαιάκια με βήμα και παράστημα που θύμιζε… ειδικές δυνάμεις! Και το τέλος της γιορτής ήταν το πιο συγκινητικό μέρος της. Περίπου 80 μπόμπιρες τραγούδησαν τον Εθνικό μας Υμνο με τέλειες και σωστές φωνές, υπερηφάνεια και παράστημα που συγκίνησε όλους του παριστάμενους, γονείς, παππούδες και δασκάλους!
Συμπέρασμα: Υπάρχει ακόμα ελπίδα γι’ αυτόν τον δύσμοιρο τόπο!
