Kύριε διευθυντά
Το σημείωμα του εκλεκτού συνεργάτη σας κ. Ν. Βατόπουλου για την «Παραλιακή Αθήνα» (που εξαφανίζεται) στο φ. 30/3 με συγκίνησε για έναν πρόσθετο λόγο. Στην τελευταία του παράγραφο αναφέρεται στην αδιαφορία του κοινού, αλλά και του κράτους θα έλεγα, για την εξαφάνιση, λόγω κατεδάφισης, του σχολείου μου, του Κολλεγίου Pierce. «Ιστορικό» το ονομάζει, και πράγματι υπήρξε ιστορικό. Εμπνευσμένοι δάσκαλοι μας άνοιξαν ορίζοντες και μας δίδαξαν ήθος και ευπρέπεια. «Non ministrari sed ministrare» το μότο του σχολείου. Εμείς που το ζήσαμε, εκεί στην παραλία που εξαφανίζεται, πονάμε κάθε φορά που περνάμε από εκεί και βλέπουμε την «εξέλιξη», και αναρωτιόμαστε: ∆εν θα μπορούσε, τουλάχιστον το κεντρικό κτίριο που ξεπρόβαλε στο τέλος της σειράς των ευκαλύπτων (όπως αναφέρει ο κ. Βατόπουλος) να έχει σωθεί και να έχει ενταχθεί στο νέο περιβάλλον ως φόρος τιμής για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα αυτό το σχολείο επί τόσα έτη;
Αλλά, όπως καταλήγει ο κ. Βατόπουλος, «δεν αποτέλεσε θέμα συζήτησης και η ένσταση δεν γίνεται αντιληπτή». Πόσο λυπηρό!
