Κύριε διευθυντά
Σχετικά με το θέμα των σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους στις ευρωπαϊκές χώρες, από μια προσεκτική έρευνα στην εγκυκλοπαίδεια μαθαίνουμε ότι Εκκλησία συνδεόμενη θεσμικά με το κράτος υπάρχει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Στη Γαλλία που προβάλλεται ως υπόδειγμα του χωρισμού Κράτους – Εκκλησίας, παρά τον νόμο του 1905 κατά τον οποίο το κράτος είναι άθρησκο, στις επαρχίες Αλσατία και Μοζέλα οι ιερείς όλων των θρησκειών πληρώνονται από το κράτος και στα σχολεία τους διδάσκονται θρησκευτικά μαθήματα. Οι καθολικοί επίσκοποι του Μετς και του Στρασβούργου διορίζονται από τον αρχηγό του γαλλικού κράτους έπειτα από πρόταση του Πάπα. Ο Γάλλος πρόεδρος, μαζί με ένα Ισπανό επίσκοπο, είναι συγκυβερνήτες της Ανδόρρας όπου ο ρωμαιοκαθολικισμός έχει τη θέση της κρατικής θρησκείας. Ο ίδιος έχει τον επίτιμο τίτλο του επιτρόπου του ναού του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού της Ρώμης και έδρα σε μερικά εκκλησιαστικά συμβούλια στη Γαλλία. Πέντε εκκλησίες και ένα παρεκκλήσιο της Ρώμης ανήκουν στη Γαλλία και διοικούνται και χρηματοδοτούνται από ένα ειδικό ίδρυμα της γαλλικής πρεσβείας του Βατικανού. Στις γαλλικές αποικίες Ουαλίς και Φορτουνά, η εθνική εκπαίδευση έχει παραχωρηθεί στην επισκοπή και χρηματοδοτείται από το κράτος. Ο ναός της Παναγίας των Παρισίων, μετά την πυρκαγιά, ανακαινίζεται και επισκευάζεται από ένα κρατικό ίδρυμα που χρηματοδοτείται από το κράτος με ενίσχυση από τις μεγάλες προσφορές του λαού. Επιπλέον: Το σύμβολο της γαλλικής αντίστασης κατά του ναζισμού ήταν ο Σταυρός της Αγίας Ιωάννας τη Λωρραίνης που είναι και εθνική ηρωίδα στη Γαλλία. Κατά την απελευθέρωση του Παρισιού το 1944 ο πρόεδρος στρατηγός Ντε Γκωλ έλαβε μέρος στη δοξολογία στον ναό της Παναγίας των Παρισίων. Και ένα περίεργο. Το γαλλικό κράτος, που επισήμως δεν έχει λόγο στα θρησκευτικά ζητήματα, επεμβαίνει και στη δημόσια εκδήλωση της θρησκευτικής πίστεως και απαγορεύει στους χριστιανούς να φορούν δημοσίως μεγάλους κρεμαστούς σταυρούς, στις μουσουλμάνες τη μαντίλα και στους Εβραίους το κάλυμμα της κεφαλής (κιπά) και συγχρόνως ανακηρύσσει σε σχολικές αργίες δύο θρησκευτικές γιορτές, μία εβραϊκή και μία μουσουλμανική.
Στη Γερμανία οι επίσημα αναγνωρισμένες Εκκλησίες είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δηλαδή, είναι σε στενή σχέση με το κράτος, η θρησκευτική διδασκαλία είναι κανονικό μάθημα στα σχολεία και το κράτος χρηματοδοτεί με μεγάλα ποσά τις δύο Εκκλησίες, Καθολική και Προτεσταντική.
Στην Αυστρία η Καθολική Εκκλησία θεωρείται κρατική και αποτελεί νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου.
Στην Ολλανδία προβλέπεται η δυνατότητα ανάμειξης του κράτους σε οργανωτικά ζητήματα Εκκλησιών.
Στο Βέλγιο το κράτος χρηματοδοτεί όλες τις θρησκείες και ορισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα που ελέγχονται από την Καθολική Εκκλησία.
Στο Λουξεμβούργο οι κληρικοί της Καθολικής και Προτεσταντικής Εκκλησίας μισθοδοτούνται από το κράτος.
Στην Ιρλανδία το Σύνταγμα έχει προοίμιο όμοιο με το προοίμιο του ελληνικού Συντάγματος, επικαλείται το «όνομα της Αγίας Τριάδος και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» και αναγνωρίζει την Καθολική Εκκλησία ως επίσημη θρησκεία.
Στη Δανία, κατά το Σύνταγμα, η Ευαγγελική Λουθηρανή Εκκλησία είναι η κρατική Εκκλησία, οι κληρικοί της είναι δημόσιοι υπάλληλοι και μισθοδοτούνται από το κράτος και η λουθηρανική πίστη διδάσκεται στα σχολεία.
Στη Νορβηγία και μετά τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας που έγινε το 2012, η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία παίρνει κρατική επιχορήγηση όπως οι άλλες θρησκευτικές οργανώσεις, και ο χωρισμός δεν ισχύει για τον αρχηγό του κράτους, τον βασιλιά και όλη τη βασιλική οικογένεια που ανήκουν υποχρεωτικά στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία.
Στη Φινλανδία η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν νομική κατοχύρωση ως εθνικές Εκκλησίες της χώρας.
Στην Αγγλία ο βασιλιάς είναι και αρχηγός της Αγγλικανικής Εκκλησίας, διορίζει τους επισκόπους που είναι μέλη της Βουλής των Λόρδων, οι αποφάσεις της Εκκλησίας έχουν πλήρη ισχύ νόμου και οι κληρικοί της και της Εκκλησίας της Σκωτίας μισθοδοτούνται από το κράτος.
Στη Γερμανία, Φινλανδία, Δανία, Αυστρία και Ιταλία οι πολίτες οφείλουν να δηλώνουν σε ποια θρησκεία ανήκουν, επιβάλλεται εκκλησιαστικός φόρος υπέρ των χριστιανικών εκκλησιών ως ποσοστό επί του φόρου εισοδήματος, εισπράττεται από το δημόσιο και αποδίδεται στη συνέχεια στην Εκκλησία στην οποία δηλώνει ότι ανήκει ο φορολογούμενος.
*Επίτιμος αρεοπαγίτης Καστορειον Λακωνίας
