Κύριε διευθυντά
Ολοι εμείς που πάμε κάθε μέρα στη δουλειά μας (όπως πάμε…) και δεν μας φθάνουν οι 24 ώρες για να είμαστε σωστοί σε όλα, είμαστε θεατές ενός πολέμου που θα μπορούσε να μη μας αφορά, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι.
Τα κάνει όλα καλά η κυβέρνηση; Ασφαλώς όχι. Λέει η αντιπολίτευση τι πρέπει να διορθωθεί και πώς; Ασφαλώς όχι. Γίνεται μια απλή έστω συζήτηση, όπως κάνουμε στις δουλειές μας όταν διαφωνούμε για κάτι, για αυτό το «κάτι» και όχι για τα πάντα; Ασφαλώς και όχι.
Αντίθετα, στο έργο που παρακολουθούμε, κάθε τι που συμβαίνει (ή που «συμβαίνει») μεταποιείται άμεσα σε επιχείρημα και αντικείμενο μιας ακόμα μάχης του πολέμου και η ουσία (εκείνη μας αφορά και μόνο) εξαφανίζεται μέσα στον θόρυβο και τη σκόνη που σηκώνεται.
Μετά, θα μετράμε τα ποσοστά στις ευρωεκλογές, ενώ θα έχουμε ψηφίσει μόνο οι μισοί και θα έχουμε εκλέξει ευρωβουλευτές με κριτήρια απαραίτητα σε άλλου είδους διαγωνισμούς…
Τελικά ισχύει το ευφυολόγημα του Γούντι Αλεν, στον «Νευρικό Εραστή»: Παριστάνουμε το κοτόπουλο, ελπίζοντας στα αυγά.
