Κύριε διευθυντά
Από το χωριό Σαιν Τόμας σ’ ένα ήσυχο πάρκο δίπλα στο βάραθρο του Νιαγάρα, μιάμιση ώρα από το Τορόντο, παρακολουθήσαμε με ειδικά ματογυάλια την ολική έκλειψη του ηλίου. Ηταν μια ανοιξιάτικη μέρα με αραιά σύννεφα στον ουρανό. Κατά τις 3.15 μ.μ. σκοτείνιασε γρήγορα, τα φώτα της πόλης άναψαν αυτόματα, τα πουλιά λούφαξαν, οι θόρυβοι κόπασαν και η θερμοκρασία έπεσε 4-5 βαθμούς. Ενα σκυλί φοβήθηκε και άρχισε να γαβγίζει στον αέρα. Οταν ο ήλιος καλύφθηκε με μια παχιά μαύρη στρογγυλή κηλίδα, η NASA από την τηλεόραση μας έδειξε δύο φωτεινά σημεία στην κορώνα του (περίμετρο) τον Ποσειδώνα (ώρα 10) και την Αφροδίτη (ώρα 5).
Μπροστά σε αυτά τα αστρονομικά μεγέθη ο άνθρωπος αισθάνεται ασήμαντος, αλλά και χωρίς τον άνθρωπο να τα κατανοήσει και να τα περιγράψει θα ήσαν τελείως αδιάφορα και άσκοπα. Ο Αρχιμήδης το 250 π.Χ. περίπου, έγραψε: «Αρίσταρχος ο Σάμιος υποτίθεται γαρ τα μεν απλανέα των άστρων και τον Αλιον μένειν ακίνητον, ταν δε Γαν περιφέρεσθαι περί τον Αλιον κατά κύκλου περιφέρειαν». ∆ηλαδή, ποιος Γαλιλαίος και ποιος Κοπέρνικος! Ο Παλαμάς πριν ακόμα δει τον κομήτη του Χάλεϊ το 1910, εκφράζοντας τη λυρική πλευρά του ανθρώπου μπροστά στο δέος των ουρανίων σωμάτων που βλέπουμε τη νύχτα, έγραψε στην Ασάλευτη Ζωή: «Μόνο η ψυχή μου σαν το πολικό τ’ αστέρι / ασάλευτη, όμως λαχταρίζοντας προσμένει. / ∆εν ξέρει από πού έρχεται, πού πάει δεν ξέρει». Οταν αποκαταστάθηκε το φως και η τάξη του κόσμου, φάγαμε κάτι σάντουιτς που είχαμε πάρει μαζί μας και μπήκαμε στα αυτοκίνητα για την επιστροφή. Είχε πολλή κίνηση στον δρόμο και έπρεπε να βιαστούμε. Καθώς το πολύχρωμο πλήθος επιβιβαζόταν γεμάτο εντυπώσεις και θαυμαστικά, μερικοί θα ψιθύρισαν ίσως τα λόγια που διαβάζουν αυτές τις μέρες στις εκκλησίες: «Εθου σκότος και εγένετο νυξ. Ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού κ.λπ. κ.λπ. Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε». ∆εν βλέπω καμία αντίφαση σε αυτά.
