Κύριε διευθυντά
Εξαιρετικά ενδιαφέρον και άκρως ενημερωτικό το δημοσίευμα, στις 10/4, του κ. Γιώργου Καρουζάκη, με τον εμβληματικό τίτλο «Από τον βανδαλισμό στη λήθη», αναφερόμενο στην αναμνηστική, μαρμάρινη, αλλά αποκαθηλωμένη στήλη στον αύλειο χώρο του Ηρωδείου. Το μνημείο ήταν αφιερωμένο στη μνήμη των Γάλλων φιλελλήνων Καρόλου Φαβιέρου και Φραγκίσκου Ροβέρτου. Η φιλελληνική στήλη αναφέρεται στον μοναδικό άθλο του Γάλλου συνταγματάρχη Φαβιέρου –δημοφιλέστατου στους Ελληνες στρατιώτες με την επωνυμία Κολονέλος– στην πολιορκούμενη από τον Κιουταχή Ακρόπολη, στις 13 ∆εκεμβρίου 1826, επικεφαλής 600 ανδρών τακτικού στρατού, φορτωμένων με σάκους πυρίτιδας και εφοδιάζοντας την πολιορκούμενη φρουρά.
Το κείμενο παραπέμπει συνειρμικά στο εγκωμιαστικό σονέτο του Γεωργίου ∆ροσίνη με τον τίτλο «Του Φαβιέρου εξακόσοι» από τη συλλογή «Πύρινη Ρομφαία»:
Προς το Κάστρο ποια συνοδιά ανεβαίνει/Με το κρύο σεληνόφωτο σκοτάδι…/Σκυφτοί μ’ ένα φορτιό στον ώμο,
Της δόξας ανεβαίνοντας το δρόμο/Του κλεισμένου Κάστρου βοήθεια πάτε…/ Βοήθεια, κρίμα! που δε θα το σώση./
Σας γνωρίζω, του Φαβιέρου Εξακόσοι./
Στο σώμα είχε ενταχθεί και συγγενικό πρόσωπο του ∆ροσίνη.
Ο Κάρολος Φαβιέρος (Fabvier, 1782-1855), δημιουργός του πρώτου τακτικού ελληνικού στρατού, το 1839 έγινε στρατηγός και το 1842 ανακηρύχθηκε από την Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων «επίτιμος Ελλην πολίτης» και του απονεμήθηκε Μεγαλόσταυρος. Λέγεται ότι, όταν πληροφορήθηκε το γεγονός, φρούραρχος ήδη των Παρισίων, είπε, «Η Ελλάς μου πληρώνει μεγαλοπρεπώς ολίγας σταγόνας αίματος χυθέντος διά την αγίαν υπόθεσίν της». Μία οδός στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια, φέρει το όνομά του.
*Δ.φ., Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη»
