Κύριε διευθυντά
Μια λέξη που ακούγεται συχνά είναι η λέξη «ενσυναίσθηση». Ορίζεται ως η κατανόηση της εμπειρίας ενός άλλου ατόμου με βάση τη βίωση και τη συμπεριφορά του ίδιου, ως διάσταση της συναισθηματικής νοημοσύνης. Με άλλα λόγια, το να μπορεί κανείς να μπει στη θέση του άλλου.
Ομως αυτός ο ορισμός, σαν κατανόηση, όπως και η ίδια η «κατασκευή» της λέξης, με τρία συνθετικά, δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθει κάποιος ο οποίος έχει αυτή την ευαισθησία στον μέγιστο βαθμό, και κυρίως την αμεσότητα και την ταχύτητα. Μιλάω για τον εαυτό μου.
Νιώθω ξαφνικά φοβερούς πόνους στην κοιλιά που δεν μοιάζουν με τίποτα που να έχω ξανανιώσει. Το βράδυ που συναντάω τον φίλο μου, μου λέει ότι η γραμματέας του γέννησε. «Ξέρω», του λέω, «γύρω στη μία το μεσημέρι». «Ναι, πού το ξέρεις;» μου λέει έκπληκτος. Πού να του εξηγώ τώρα!
Ζούσα στην Αθήνα, είχα πάει ταξίδι στην Αγγλία, και ένιωθα ότι κάποιος στο σπίτι μου στην Αθήνα πονάει. Ομως δεν έμενε εκεί κανένας άλλος και δεν είχε κανένας άλλος κλειδιά. Οταν γύρισα, ανακάλυψα ότι στη βιασύνη μου να φύγω, κλείνοντας ένα συρτάρι, είχα πιάσει ένα φυλλαράκι του φυτού που ήταν πάνω σε εκείνο το έπιπλο. Οταν το ελευθέρωσα, ο πόνος μου λιγόστεψε και σιγά σιγά πέρασε. Περιττόν να αναφέρω την έντονη δίψα που νιώθω, όταν έχω ξεχάσει να ποτίσω τα φυτά μου.
Κάθε Μεγάλη Τρίτη, με το τροπάριο της Κασσιανής, θυμάμαι πάντοτε την παράσταση του Πειραματικού Μπαλλέτου του Γιάννη Μέτση στο Ηρώδειο το 1979. Στο έργο «Η Εκλογή – Κασσιανή και Θεόφιλος» ήμουν μία από τις φίλες της Κασσιανής, τις «Παραστρατημένες». Ενιωσα να βιώνω τόσο πολύ τον πόνο της Κασσιανής, που αντί να βγω από την ίδια έξοδο με τις άλλες κοπέλες, ξέκοψα και βγήκα από την άλλη, από όπου ερχόταν ο Θεόφιλος, στον οποίο αυθόρμητα έβγαλα τη γλώσσα μου! Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη στο πρόσωπο του Χρήστου Παπίδη (Θεόφιλου) που ήξερε ότι δεν ήταν έτσι η χορογραφία, καθώς και τον Γιάννη που παρακολουθούσε από τα παρασκήνια, ο οποίος, κουνώντας το δάχτυλο, μου είπε με τη χαρακτηριστική του φωνή: «Εσύ γιατί βγήκες από δω; Να μην επαναληφθεί!».
Αλλά το πιο «κουφό» ήταν αυτό που μου συνέβη φέτος το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Παρακολουθούσα τη λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στο Β. Λονδίνο, όπου συλλειτουργούσε ο Αρχιεπίσκοπός μας Νικήτας. Την ώρα της Σταύρωσης, όταν έσβησαν τα φώτα και μόνο τα κόκκινα φαναράκια ήταν αναμμένα, ένιωσα να συγκλονίζομαι και να βιώνω έντονα τον πόνο του Ιησού. Οταν γύρισα στο σπίτι, πλένοντας τα χέρια μου, ανακάλυψα στο κέντρο της αριστερής μου παλάμης δύο σημαδάκια, δύο μικρές ελίτσες, που δεν υπήρχαν πριν. Ο τύπος των ήλων!
*Φιλόλογος, ψυχολόγος, Λονδίνο
