Κύριε διευθυντά
Οντως συλλεκτικό και τόσο ενδιαφέρον το αφιέρωμα της «Κ» (4-5/5) στον Ρόμπερτ Μακέιμπ. Είχα, παλαιότερα, και εγώ αναφερθεί με επιστολή μου στον σπουδαίο φωτογράφο, ο οποίος, όπως μας πληροφορούσε σε κείμενό της η κ. Μαργαρίτα Πουρνάρα, είχε, με πρωτοβουλία του προξένου μας στη Βοστώνη, πολιτογραφηθεί ως Ελληνας.
Ομως ο ίδιος ένιωθε Ελληνας από χρόνια πριν, σύμφωνα με συνέντευξή του στην «Κ» (δυστυχώς δεν έχω διαθέσιμα τα ακριβή στοιχεία της). «Είχα τόσο ριζωμένη ελληνική ψυχική σύνδεση, ώστε να νιώθω Ελληνας που γεννήθηκε αλλού», ανέφερε επακριβώς.
Από την ιδία συνέντευξη είχα αποκόψει το παρακάτω απόσπασμα, στο οποίο μας διηγείται μια ανάμνησή του από τη Σαντορίνη του 1963: μια ιστορία ανυστερόβουλης, εκ του υστερήματος, γενναιόδωρης φιλοξενίας, που τόσο με είχε συγκινήσει – ελπίζω και τους συναναγνώστες μου της «Κ».
Αντιγράφω: «Οσες μέρες μείναμε εκεί, τρώγαμε στη μοναδική ταβέρνα του νησιού, στον Λουκά στα Φηρά. Ηταν ένας πρόσχαρος, φτωχός άνθρωπος. Μετά από κάθε γεύμα πηγαίναμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό για πέντε άτομα. Μας έλεγε πάντα “αύριο”. Την τελευταία μέρα πια, όταν πήγα να κλείσω τον λογαριασμό, αρνήθηκε να πάρει χρήματα, και μου είπε με τις λιγοστές ξένες λέξεις που ήξερε: “Σουβενίρ”. Ηθελε να φύγουμε από το νησί και να τον θυμόμαστε. Και η αλήθεια είναι ότι τον θυμάμαι ακόμα…».
