Κύριε διευθυντά
Με ενδιαφέρον παρακολουθώ τα άρθρα σας όσον αφορά την ομογένεια στις ΗΠΑ (π.χ. «Τα εμφύλια πάθη της ομογένειας», 12/5/2024). Ολοι γνωρίζουμε τα επιτεύγματα των ομογενών ανά την υφήλιο και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ που έχουν διαπρέψει σε όλους τους τομείς και όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις ελληνική ρίζα.
Η μεγάλη όμως αποτυχία της ομογένειας έγκειται στη δημιουργία φορέων και προγραμμάτων, τόσο σε τοπικό όσο και εθνικό επίπεδο, που προάγουν την παρουσία της, με εξαίρεση ίσως την Εκκλησία και ορισμένες ατομικές πρωτοβουλίες με περιορισμένο βεληνεκές.
Ο ρόλος της Εκκλησίας όμως είναι κυρίως θρησκευτικός, ίσως εκπαιδευτικός μέσω των ελληνικών σχολείων και κοινωνικός μέσω των διαφόρων συνάξεων και συνεδρίων. Αλλά η Εκκλησία δεν μπορεί από μόνη της να καλύψει τις τόσες άλλες ανάγκες της ομογένειας, και ιδιαίτερα όσον αφορά τις σχέσεις της με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, όσο και της μητέρας πατρίδας.
Στην ετήσια δεξίωση στον Λευκό Οίκο για την 25η Μαρτίου, ο Αμερικανός πρόεδρος συναντιέται κατ’ ιδίαν με τον Αρχιεπίσκοπο, όχι γιατί το επιδιώκει ο ίδιος, αλλά λόγω της έλλειψης ενός αναγνωρισμένου πολιτικού εκπροσώπου της ομογένειας.
Πρόσφατα με την επιστολική ψήφο πολλοί στην Ελλάδα νόμιζαν πως… εκατομμύρια «άσχετοι» ομογενείς θα επηρέαζαν το εκλογικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές. Από τις ΗΠΑ τελικά γράφτηκαν λιγότερα από 4.000 άτομα, ένας αριθμός βέβαια πολύ μικρός για το μέγεθος της ομογένειας. Και μη βιαστεί κανείς να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση, που έκανε πάμπολλες και φιλότιμες προσπάθειες για την ενημέρωση των ομογενών μέσω των προξενείων, τις καμπάνιες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κ.λπ. Αυτό είναι απλώς ένα μικρό παράδειγμα της έλλειψης ομογενειακών φορέων που θα μπορούσαν να συνδράμουν σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.
Η ομογένεια στις ΗΠΑ διαθέτει ικανά στελέχη που θα μπορούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Η αναδιοργάνωσή της επείγει και τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει στο απροχώρητο.
