Κύριε διευθυντά
Ο Νικόλαος Πλαστήρας ουδέποτε αγάπησε τον πλούτο, τις ανέσεις, την τρυφηλή ζωή. Κοιμόταν μέχρι τέλους σε στρατιωτικό κρεβάτι εκστρατείας, έμενε σε φτωχικό σπίτι με νοίκι, δεν είχε κουστούμι της προκοπής για να φορέσει. Πέθανε στην «ψάθα», κατά γενική ομολογία, στις 26-7-1953. Η κηδεία έγινε στη Μητρόπολη Αθηνών, στις 29-7-1953. Παρούσα πολιτειακή, πολιτική, στρατιωτική ηγεσία, κλήρος, λαός. (Παρίσταντο ο βασιλιάς Παύλος και ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος).
Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Αποσπάσματα αυτού του λόγου ακολουθούν:
«Αρχηγέ, είναι κοινός ανθρώπινος κλήρος ο θάνατος, αλλά είναι προνόμιον η δικαίωσις της ζωής. Και αυτό το προνόμιον, σου είχεν επιφυλάξει η Μοίρα, αδελφέ φίλε…
Εγεννήθης ταπεινός, όπως ο Κύριος, εις την φάτνην των αλόγων. Αλλά έφερες εις το μέτωπον την σφραγίδα της δωρεάς. Μεταξύ των πρώτων χριστιανών υπάρχουν οι όμοιοί σου: Ανθρωποι οι οποίοι έχουν καταργήσει την ύλην και ασκητεύουν εις τον Ναόν της Ιδέας. Ως στρατιώτης ησκήτευσες εις τον Ναόν της Πατρίδος. Και ως Πολίτης εις τον Βωμόν του Λαού.
Ολοι ενόμιζον ότι η παρουσία σου εις τον πολιτικόν βίον επρόκειτο να αναρριπήσει τα πάθη. Οτι θα εισήρχεσο ως φορεύς του παλαιού διχασμού. Και όμως υπήρξες ο κήρυξ της ειρηνεύσεως! Με την απλότητα, την καλωσύνην, την ευγένειαν της ψυχής σου έκαμες περισσότερον ήμερον τον πολιτικόν ανταγωνισμόν. Και τα πολιτικά σου συνθήματα ήντλεις πλέον από την Καινήν Διαθήκην: Την Ειρήνην και την Αγάπην. Τον αγωνιστήν είχε διαδεχθεί ο Απόστολος…».
Πόσο χρειάζεται σήμερα η ελληνική κοινωνία πρότυπα λιτότητας, απλότητας, ανιδιοτέλειας, τύπου Πλαστήρα! Πόσο ο τόπος μας θα πήγαινε μπροστά και ψηλά εάν όλοι μας και ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας είχαν λίγα μόνο στοιχεία από αυτά!
Ο επικήδειος λόγος μοιάζει να εκφωνείται από κάποιον ιερωμένο και μάλιστα «αυστηρά Χριστοκεντρικό»… Πόσο άλλαξαν τα πράγματα σε λίγες δεκαετίες! Ο αείμνηστος «Γέρος της Δημοκρατίας» δεν δίσταζε στον δημόσιο λόγο του να μιλάει ενίοτε σαν… χαρισματικός ιεροκήρυκας!…
