Κύριε διευθυντά
Σε μια προσπάθεια να εντοπιστούν κάποια, κατά τη γνώμη μου, γλωσσικά ατοπήματα για τα οποία δεν γίνεται, συχνά τουλάχιστον, πολύς λόγος, θα μου επιτρέπατε ίσως να αναφερθώ στην περίπτωση ορισμένων, κατά την καθαρεύουσα, εις -έω συνηρημένων ρημάτων που στη δημοτική μεταπίπτουν «οιονεί» εις -άω (καλούμενα στη Νεοελληνική Γραμματική «δεύτερης συζυγίας»). Τέτοιο είναι και το ρήμα ζητώ και τα εξ αυτού σύνθετα (συζητώ, αναζητώ κ.λπ.).
Ακούγεται, συγκεκριμένα, κατ’ επανάληψη, π.χ. στο ραδιόφωνο, ένας τύπος γ΄ πληθυντικού ενεστώτα παθητικής φωνής «συζητώνται» και έφθασε να δημιουργείται, «ως μη ώφελε» στη δημοτική, και μία νεοφανής μετοχή παθητικού ενεστώτα «συζητώμενα». Πλανάται δηλαδή η εντύπωση ότι, επειδή στην ενεργητική φωνή στη δημοτική το ρήμα κλίνεται συζητώ – συζητάς κ.λπ., μπορεί να προκύψει στην παθητική φωνή ένας τύπος πληθυντικού «συζητώνται», που δεν εντάσσεται στις κλιτικές δομές ούτε της δημοτικής (συζητιέμαι … συζητιούνται) ούτε της καθαρεύουσας (συζητούμαι … συζητούνται).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ολίσθημα γίνεται πιο έκδηλο αν αναλογιστούμε ότι κανείς δεν θα σχημάτιζε για το ρήμα ζητώ παθητική μετοχή ενεστώτα άλλη από την παραδιδόμενη από τον τύπο «το/τα ζητούμενο/α», (ποτέ «το/τα ζητώμενο/α»). Ας μην ξεχνάμε ότι δική της διακεκριμένη μετοχή παθητικού ενεστώτα δεν σχηματίζει η δημοτική. Οταν την χρειάζεται, δανείζεται όχι απλώς μία κατάληξη αλλά ακέραιο και αυτούσιο τον τύπο της μετοχής της λόγιας γλώσσας. «Συζητούμενα» λοιπόν (τα οποία και «συζητούνται»).
