Κύριε διευθυντά
Υπάρχουν το τελευταίο διάστημα πολλές συζητήσεις σχετικά με το πόσα και ποίου τύπου πλοία πρέπει να κατέχει το Πολεμικό Ναυτικό μας. Μερικοί συγκρίνουν το μέγεθος των στόλων Ελλάδος – Τουρκίας και υποστηρίζουν ότι η χώρα μας υστερεί, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι οι αριθμοί είναι λιγότερο σημαντικοί από τις δυνατότητες ενός πολεμικού πλοίου. Υπάρχει αλήθεια και στα δύο επιχειρήματα, αλλά υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που συχνά ξεχνιέται: οι δεσμεύσεις και οι αποστολές που μπορεί να έχουν μεγαλύτερη σημασία για τον προσδιορισμό του βέλτιστου μεγέθους του Στόλου. Οσα περισσότερα πρέπει να επιτύχει ένα πολεμικό ναυτικό, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των πλοίων που πρέπει να κατέχει. Επιπλέον, ακόμη και το πιο ικανό πλοίο δεν μπορεί να είναι σε δύο θέσεις ταυτόχρονα. Ενώ μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν σήμερα με αεροσκάφη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, συχνά δεν υπάρχει τίποτα τόσο αποτελεσματικό όσο η παρουσία ενός πολεμικού πλοίου στο πεδίο και η ύπαρξη Ναυτικής Αεροπορίας άμεσα διαθέσιμης για επιχειρήσεις.
Θα πρέπει να υπογραμμιστεί το άγχος τού να τεθεί σε κίνδυνο ο πεπερασμένος αριθμός πολεμικών πλοίων του ναυτικού και τα πληρώματά τους. Αυτό είναι ένα γενικό ζήτημα που είναι πιο οξύ μεταξύ των μικρότερων στόλων μικρότερων ναυτικών όπως το δικό μας Π.Ν. Οι διοικητές ελληνικών ναυτικών σχηματισμών στο πεδίο θα μπορούσαν να το εξηγήσουν κάπως έτσι: Τα επίπεδα συγκέντρωσης είναι εξαντλητικά, μεγάλες περίοδοι χωρίς να συμβαίνει τίποτα και στη συνέχεια μερικές πολύ σύντομες έντονες επιχειρησιακές αιχμές που θέτουν την επιβίωση υλικού και προσωπικού σε κίνδυνο. Η αναμονή για μια πιθανή σύγκρουση – μάχη είναι αγχωτική. Οι αντικαταστάσεις είναι απαραίτητες. Τα πληρώματα χρειάζονται χρόνο για να αποσυμπιεστούν και τα πολεμικά πλοία απαιτούν χρόνο για συντήρηση – επισκευή βάσης και επιθεώρηση οπλικών συστημάτων.
Τέλος θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι πως πλοία μας μπορεί να υποστούν σοβαρές ζημιές ή να απολεσθούν, ζωές μπορεί να χαθούν. Ο Κόρμπετ όσο και ο Μάχαν υποστήριζαν ότι όταν τα πλοία τίθενται σε κίνδυνο, υπήρχε πάντα κίνδυνος απωλειών. Αν και οι δύο επιθυμούσαν να ελαχιστοποιήσουν τα κακά πράγματα από το να συμβούν, εάν ένα Πολεμικό Ναυτικό υπολογίζει στην επίτευξη των στόχων του χωρίς απώλειες, αυτό δημιουργεί επικίνδυνες προσδοκίες στους πολιτικούς ηγέτες, στο προσωπικό του ναυτικού και στο ευρύ κοινό.
Απαιτείται διορατικότητα και γενναιότητα στη λήψη αποφάσεων πριν και κατά τη διάρκεια της μάχης, καθώς και εστίαση στην πρόληψη και τη διαθεσιμότητα – προετοιμασία υλικού και προσωπικού. Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα η σύγκρουση στα Φόκλαντ, κατά τη διάρκεια της οποίας το Ηνωμένο Βασίλειο παρότι υπέστη σοβαρές απώλειες σε ναυτικές μονάδες κατόρθωσε να επιτύχει τους στόχους του.
*Αρχιπλοίαρχος Π.Ν. ε.α.
