Κύριε διευθυντά
Ενα κράτος που δεν αντλεί διδάγματα, δεν αλλάζει πρακτικές και διαδικασίες με βάση την εμπειρία, δεν μαθαίνει από τα παθήματά του (μας).
Στην ολέθρια πυρκαγιά του 2018 στο Μάτι κάηκε μερικώς το σπίτι μου και ολοσχερώς το οικόπεδο μέσα στο οποίο βρίσκεται η κατοικία. Με την ικανοποιητική αντίδραση του κράτους –κατόπιν εορτής, βέβαια– και με προσωπικές θυσίες, το σπίτι επισκευάσθηκε και το οικόπεδο αναγεννήθηκε.
Το όμορο στο δικό μου οικόπεδο, άκτιστο, κάηκε επίσης ολοσχερώς. Κλείνουμε έξι χρόνια και το οικόπεδο αυτό παραμένει, όχι όπως ήταν το βράδυ της 23ης Ιουλίου 2018, αλλά πολύ χειρότερα: τα απανθρακωμένα πεύκα κυριαρχούν στο τοπίο, αλλά έχουν προστεθεί και έχουν θεριέψει θάμνοι και χόρτα, μια που η φύση επιμένει να αναγεννάται.
Το οικόπεδο συνιστά προφανή και σοβαρό κίνδυνο για όλη την περιοχή σε περίπτωση νέας φωτιάς, καθώς προσφέρει ιδανικό και πλούσιο καύσιμο υλικό.
Στη διάρκεια των έξι ετών που πέρασαν από την ημέρα της καταστροφής, έχω επικοινωνήσει αρκετές φορές με τον Δήμο Ραφήνας – Πικερμίου, όπου υπάγεται η περιοχή, αναζητώντας τρόπο να αποψιλωθεί και να καθαρισθεί το επικίνδυνο οικόπεδο. Το τελικό πόρισμα της επικοινωνίας αυτής, σύμφωνα με την ενημέρωση που είχα από τους αρμοδίους του δήμου, είναι πως οι δημοτικές υπηρεσίες δεν έχουν τρόπο επαφής με τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου (είναι «χαμένος») και ότι, χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη, τα συνεργεία του δήμου απαγορεύεται εκ του νόμου να εισέλθουν και να παρέμβουν στο οικόπεδο.
Δύο πιθανά εναλλακτικά συμπεράσματα προκύπτουν:
• Είτε οι υπηρεσίες του Δήμου Ραφήνας – Πικερμίου ολιγωρούν μπροστά στην εμφάνιση κάποιου τυπικού προσκόμματος και δεν εργάζονται προκειμένου να το υπερβούν.
• Είτε το νομικό πλαίσιο είναι όντως απαγορευτικό και άκαμπτο, ώστε οι δημοτικές υπηρεσίες να είναι αναγκασμένες να σηκώσουν τα χέρια ψηλά.
Και στις δύο περιπτώσεις αποδεικνύεται ότι ο κρατικός μηχανισμός στερείται θεσμικής μνήμης, αδυνατεί, λόγω ατελούς λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, να προσαρμόζει τις λειτουργίες του στα δεδομένα, στις προκλήσεις, στην εμπειρία, ούτε καν την εμπειρία από τραγωδίες.
Είναι το πλέγμα πολιτικής κουλτούρας, συσχετισμών, μιντιακών δομών τέτοιο που οι αποτυχίες, οι αστοχίες, τα δυστυχήματα παρασύρουν την κοινή γνώμη και το πολιτικό προσωπικό σε μία σύγκρουση στο πεδίο των εντυπώσεων και επίρριψης ευθυνών, αποκλείοντας τη συντονισμένη, επιστημονική αναζήτηση βελτιώσεων στις λειτουργίες πρόληψης και αντιμετώπισης. Δηλαδή, ακυρώνοντας την ουσία της πολιτικής.
Ωστόσο, υποπτεύομαι πως υπάρχει μία περίπτωση να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά των Αρχών: αν πάρω ένα συνεργείο, μπω στο διπλανό οικόπεδο και το καθαρίσω, τότε ίσως να μου ασκηθεί δίωξη για καταπάτηση ξένης περιουσίας.
*Δημοσιογράφος
