Κύριε διευθυντά
Οφείλω να επαινέσω την ευθύτητα και γενναιότητα με την οποία ο κ. Θ.Π. Τάσιος αναγνωρίζει ότι η βιολογική μας υπόσταση είναι ένα δώρο που παίρνουμε από τη Φύση όταν γεννηθούμε και που πρέπει κάποτε να επιστρέψουμε στη Φύση («Καθημερινή» 2-6-24). Ομως εγώ θέλω να προχωρήσω ένα βήμα πιο πέρα εξετάζοντας τι νόημα έχει αυτό που φανταζόμαστε ως «αιώνια ζωή». Κατ’ αρχήν, αυτό που πράγματι επιθυμούμε δεν είναι το να ζούμε σε κάποιο εξωτικό μέρος με άτομα που δεν γνωρίζουμε, αλλά να επαναλάβουμε τη συνηθισμένη μας ζωή με κάποιες βελτιώσεις (πιο νέοι και με περισσότερες ανέσεις). Αυτή η συνέχιση των συνηθειών μας αποκλείεται, όμως, εξαρχής, γιατί το σώμα όλων μας θα είναι άφθαρτο και δεν θα χρειάζεται να το συντηρούμε. Ετσι θα στερηθούμε τα αγαπημένα μας φαγητά αλλά και σπορ, αφού θα μπορούμε να βρεθούμε οπουδήποτε και να κάνουμε οτιδήποτε στιγμιαία. Ακόμα και ο «έρωτας» σε οποιαδήποτε μορφή αποκλείεται, γιατί, όπως μας λέει ο ίδιος ο Ιησούς, «Στην ανάσταση ούτε οι άνδρες νυμφεύονται, ούτε οι γυναίκες υπανδρεύονται, αλλά είναι όλοι σαν άγγελοι του Θεού στον ουρανό» (Κατά Ματθαίον 22,30). Εξάλλου και όλες οι άλλες ασχολίες και φιλοδοξίες μας στη Γη δεν θα έχουν πια νόημα, γιατί δεν θα έχουμε βιοτικές ανάγκες, αλλά ούτε πνευματικές, αφού όλα θα είναι πια γνωστά: «Γιατί τώρα βλέπουμε αμυδρά σαν μέσα σε καθρέφτη· τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα η γνώση μου είναι μερική, τότε όμως θα έχω πλήρη γνώση…» (Α΄ Προς Κορινθίους, 13.12). Ακόμα και οι συνήθεις μας ψυχαγωγίες θα λείπουν. ∆εν υπάρχουν ποδοσφαιρικοί ή άλλοι αγώνες, ούτε θεατρικά ή κινηματογραφικά έργα για να διασκεδάσουμε. ∆εν υπάρχουν λογοτεχνία, εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο ούτε πολιτικές ή άλλες συζητήσεις, γιατί δεν ανακύπτουν κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. ∆εν υπάρχει πολιτική ή δημόσια ζωή ούτε διακρίσεις λόγω θέσης ή ικανότητας. Στην αιώνια ζωή κανείς δεν ενδιαφέρεται για το ποιος ήσουν στη Γη, ούτε μπορείς να καυχηθείς για αυτό.
Υπάρχει ένας θαυμάσιος κήπος για να κάνουμε περιπάτους, αλλά όχι καφετέριες και ταβέρνες για να καθόμαστε και να συζητούμε με τους φίλους μας (αν και θα μας έλειπαν και τα συνήθη θέματα). Θα ζούμε σε μιαν αιώνια μακαριότητα υμνώντας τον Θεό. Ομως αυτό μου φαίνεται φρικτά βαρετό, αφού και τώρα δεν αντέχω συνήθως να παρακολουθήσω μιαν ολόκληρη λειτουργία (ούτε και εκτενείς πολιτικές συζητήσεις).
Οι θεολογούντες θα πουν ίσως «Ο χαρακτήρας μας θα αλλάξει και θα μας αρέσουν τότε όλα αυτά τα πράγματα». Ομως αυτό το άτομο δεν θα είμαι πια εγώ με την περιέργειά μου και τις βέβηλες σκέψεις μου (που μάλλον θα με οδηγήσουν στην Κόλαση). Αμερικανοί «θεολόγοι», που πρώτοι αντιμετώπισαν το πρόβλημα μιας αιώνιας ανίας, λένε ότι μετά θάνατον θα ασχολούμαστε με τους ζώντες προστατεύοντας και καθοδηγώντας τους κατά το δυνατόν. Ομως και αυτό θα πάψει μετά τη Δευτέρα Παρουσία και την οριστική κρίση όλων. Η αιωνιότητα είναι ο εχθρός του εαυτού της γιατί εξαφανίζει όλα μας τα ενδιαφέροντα.
*Πεύκη
