Κύριε διευθυντά
Κάπου διάβαζα ότι το χιούμορ διαφέρει από το αστείο. Το πρώτο είναι ένα είδος κοσμοθεωρίας, μια στάση απέναντι στις κακοτοπιές της καθημερινής ζωής, ενώ το αστείο είναι μια στιγμιαία έκφραση σε ορισμένη κατάσταση. Επιλέγω δύο περιστατικά του παρελθόντος τα οποία είναι, θα έλεγα, κάτι πέραν του χιούμορ, με μια ανάμειξη δηκτικού χιούμορ και λεπτού υπονοούμενου.
Το πρώτο, όταν ο Ζαν-Πολ Σαρτρ προέβαλε υπερβαλλόντως την επαναστατικότητά του, με την… ελπίδα να τον συλλάβει η Αστυνομία. Ο Φρανσουά Μωριάκ (1885-1970), διάσημος Γάλλος συγγραφέας, σάρκαζε από τη στήλη του σε παρισινή εφημερίδα τον Ιούνιο του 1968 «ο Σαρτρ πρέπει να το πάρει απόφαση, δεν είναι και τόσο επικίνδυνος…».
Αντίθετα, κάτι που αφορά τον διασημότερο υπουργό των Εξωτερικών της Ευρώπης, έναν από τους πιο επιδέξιους διπλωμάτες που γνώρισε ο κόσμος, τον Σαρλ Ταλλεϋράν (1754-1838), γνωστότερο στα ελληνικά ως Ταλλεϋράνδος, που τον διέκρινε μια λεπτή και διακριτική αίσθηση του χιούμορ.
Κάποτε, λοιπόν, έκαμε ερωτική εξομολόγηση σε νεαρή Γαλλίδα, η οποία, όμως, ήταν αρραβωνιασμένη με άλλον.
– Αλλά, Εξοχότατε, του λέει εκείνη, δεν ξέρετε ότι έχω δοσμένη την καρδιά μου σε άλλον;
Της απαντά ο Ταλλεϋράνδος:
– Οι φιλοδοξίες μου, κυρία μου, δεν φτάνουν τόσο ψηλά…
