Κύριε διευθυντά
Προστίθεμαι σ’ αυτούς που με κείμενά τους, όπως αυτά του κ. Βασίλη Αγγελικόπουλου και του κ. Ανδρέα Λιανέρη στην «Κ», καταδικάζουν τον άκριτο εξοστρακισμό από το λεξιλόγιό μας πληθώρας όμορφων και πλούσιων σε νόημα λέξεων, που η δημοτική γλώσσα αδυνατεί να τις αναπληρώσει. Αν μη τι άλλο, με την ίδια αξεπέραστη κυριολεξία και εκφραστική οικονομία της καθαρεύουσας.
Μετρήστε τις όμορφες λέξεις του παρακάτω κειμένου και σκεφτείτε πόσο, από την αχρησία τους, έχει φτωχύνει η γλώσσα μας: «Τι θαλπωρή και νοσταλγία στις μικρές λέξεις οικίσκος δρομίσκος πολίχνη ναΰδριον/ Και εκεί πολύ κοντά το αλσύλλιον, όπου κατάκειται το τέμενος του Ερωτος/ Κι όπου περνά ο αέρας ριμαδόρος μέσα απ’ τα φυλλώματα σφυρίζοντας ειδύλλιον ειδύλλιον/ Τι νοσταλγία και τι προδοσία που τις αρνηθήκαμε/ Λέξεις λεξούλες που είναι σαν τις καπνοδόχους της φυλετικής μας προσφυγιάς/ Τώρα που πέσανε τα οράματα ας πάμε να τις κατοικήσομε εύνοστοι φίλοι» (Γιάννης Δάλλας).
Και σταθείτε στην άδολη χρήση της έμφορτης ήθους μετοχής, τα «δέοντα», στον παρακάτω διάλογο: Παραπονείται θεία προς τη μητέρα νεαρού ανεψιού της, ο οποίος μόλις είχε αναρρώσει από μια σύντομη νοσηλεία: «Πώς μου το κάνατε αυτό; Με το παιδί στο κρεβάτι και να μην το ξέρω;». «Μα, δεν ήταν τίποτα το σοβαρό», απολογείται η μητέρα του παιδιού, «μια ιωσούλα ήταν». «Ο,τι και να ήταν έπρεπε να ειδοποιηθώ, να κάνω κι εγώ τα δέοντα!». Βεβαίως, δεν είναι μικρότερη η ζημιά από την απάλειψη, μαζί με τη λέξη, και της κοινωνικής ευαισθησίας που, ως πολύτιμο ψήγμα, χαρακτήριζε τον αστικό πολιτισμό μας περασμένων δεκαετιών.
