Κύριε διευθυντά
Σκοπός μου είναι να εκφράσω μέσα από την έγκριτη εφημερίδα σας τη δυσάρεστη εμπειρία μου από την εισβολή των, κυρίως, αγγλικών λέξεων στην ελληνική καθομιλουμένη, λες και η ελληνική γλώσσα έχει ανάγκη από γλωσσική υποστήριξη και δη από την αγγλική! Σταχυολογώ ελάχιστα από τα πάμπολλα φάουλ που κανένας δεν… σφυρίζει: Κάποτε τον θαυμασμό μας τον εκφράζαμε μ’ ένα «πω-πωωωωω». Τώρα για να μην είσαι εκτός, πρέπει να λες εκείνο το χασμωδιακό, αμερικανικής προέλευσης «ουάου»! Πέφταμε, χτυπούσαμε, μας τσιμπούσαν οι τσουκνίδες, φωνάζαμε «ωχ». Τώρα αυτό έγινε ένα εύηχο, αγγλικό «άουτς». Προπονητής πήρε προαγωγή και τώρα τον αποκαλούν «κόουτς». ∆εν κάνουμε πια διάλειμμα, αλλά «μπρέικ». Κάτι που μας κινεί το ενδιαφέρον, μας… «εξιτάρει» κι άλλους τους… «ιντριγκάρει». Κάποτε για να δούμε ποδόσφαιρο πηγαίναμε στο γήπεδο της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού κ.ο.κ. Τώρα το γήπεδο έγινε «Αρένα», «ΟΠΑΠ Αρένα» και ποιος ξέρει τι είδους «Αρένα» θα προκύψει με το, κατασκευαζόμενο στον Βοτανικό, γήπεδο του Παναθηναϊκού! Η λέξη αρένα είχε πάντα και εξακολουθεί να έχει αρνητική χροιά, γιατί παραπέμπει στις ρωμαϊκές αρένες με τις αιματηρές συγκρούσεις των μονομάχων ή τις φρικιαστικές σκηνές, όπου λιοντάρια κατασπάραζαν Χριστιανούς μάρτυρες, αλλά ακόμα και στις σημερινές, βάρβαρες ταυρομαχίες που συνήθως καταλήγουν στον φόνο του άμοιρου ταύρου!
Η ανεπανάληπτη, πλούσια και πανέμορφη γλώσσα μας έχει ανάγκη από αγάπη, στοργή και περηφάνια και όχι από ευτελή υποκατάστατα λέξεων και ιδιαίτερα από μία από τις πιο φτωχές γλώσσες του κόσμου!
*Μελίσσια
