Κύριε διευθυντά
Ας μου επιτραπεί να εκθέσω, πολύ συνοπτικά, λίγες σκέψεις για επίκαιρα ζητήματα που αφορούν την Ελληνική ∆ικαιοσύνη, την οποία είχα την τιμή να υπηρετήσω επί τέσσερις περίπου δεκαετίες.
Η συχνή, εν θερμώ και με θορυβώδη δημοσιότητα ενεργοποίηση από ανώτατα κλιμάκια της Δικαστικής και Εισαγγελικής Αρχής πειθαρχικών ελέγχων εις βάρος δικαστικών ή εισαγγελικών λειτουργών για ζητήματα ουσιαστικής κρίσης ελάχιστα υπηρετεί την εμπέδωση πνεύματος δικαιότητας στους κόλπους της Δικαιοσύνης και εμπιστοσύνης των πολιτών για την επιτέλεση της αποστολής της.
Αντίθετα, παρεισάγει σοβαρές αρνητικές παραμέτρους, κατά τη δικαστική αντιμετώπιση ιδίως υποθέσεων με αυξημένη δημοσιότητα, και δυσχεραίνει τη διαμόρφωση ελεύθερης, αβίαστης και ορθής ουσιαστικής κρίσης, με πνεύμα νηφαλιότητας, ευσυνειδησίας και δικαιοδοτικής ευτολμίας.
Η συνείδηση του δικάζοντος δικαστή δεν πρέπει να τελεί υπό τη «Δαμόκλειο σπάθη» τού πειθαρχικού ελέγχου.
Η λεγόμενη «κοινωνική ενσυναίσθηση», ασαφούς εννοιολογικού περιεχομένου και πολυπροβαλλόμενη στον καθημερινό δημόσιο λόγο σαν δήθεν κριτήριο-εχέγγυο ορθής και δίκαιης κρίσης, συνιστά, κατά επιεικέστερη εκδοχή, αβασάνιστη έκκληση υποβάθμισης και ευτελισμού των επί μακρόν εδραιωμένων, σε δικαιοκρατούμενες κοινωνίες, κριτηρίων θεσμικής δικαιότητας.
Τέλος, ας έχουν όλοι κατά νουν ότι το κύρος της Δικαιοσύνης δύσκολα «χτίζεται», με κοπιώδη και ενάρετη προσπάθεια των λειτουργών της, αλλά εύκολα εξανεμίζεται από αστόχαστες και άστοχες ενέργειες ιδίως όσων βρίσκονται στις υψηλότερες διοικητικές και δικαιοδοτικές βαθμίδες της.
*Αρεοπαγίτης ε.τ.
