Κύριε διευθυντά
Με απόλαυση διάβασα το άρθρο σας της Κυριακής 16 Ιουνίου με τίτλο «Συνταγές ηγεσίας», στο οποίο επισημαίνετε ότι σοβαρές αλλαγές όπως η θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφύλων, απαιτούν προσεκτική προετοιμασία τόσο από επικοινωνιακής πλευράς όσο και από πλευράς του χρόνου κατά τον οποίον θα επιχειρηθούν. Ενδεχομένως δε, θα έπρεπε να αξιολογηθεί αν το πολιτικό κόστος που θα κατεβάλλετο για μια τέτοια μεταρρύθμιση θα ήταν προτιμότερο να καταβληθεί για κάποια άλλη σημαντικότερη. Και ότι βεβαίως τέτοιου είδους προβληματισμοί είναι δύσκολο να αναπτυχθούν σε περιβάλλον αλληλοκολακευομένων αξιωματούχων.
Ως προς το επικοινωνιακό μέρος, με ενόχλησε η ποιότης των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση. Η όλη επικοινωνιακή καμπάνια στηρίχθηκε στην ανάγκη απόδοσης στους ομόφυλους ίσων δικαιωμάτων με τους λοιπούς εξ ημών. Και αν μεν τα προς απόδοσιν ίσα δικαιώματα είναι νομικού χαρακτήρα, το προβαλλόμενο επιχείρημα είναι έωλο έως υποτιμητικό της νοημοσύνης μας. Πράγματι, σε μία χώρα που έχει ήδη θεσμοθετήσει το σύμφωνο συμβίωσης καθώς και τη δυνατότητα υιοθεσίας από ένα ανύπαντρο άνδρα, η επέκταση των νομικών δικαιωμάτων των ομοφύλων ώστε να ταυτίζονται με αυτά των ετεροφύλων, θα ήταν υπόθεση νομοθετικά απλουστάτη, όπως έχω αναφέρει και σε παλαιότερη επιστολή μου προς την «Καθημερινή» στις 21/2.
Θα ήταν ίσως προτιμότερο αν η κυβέρνηση εξηγούσε, αυτό που εγώ τουλάχιστον θεωρώ τον αληθή λόγο της μεταρρύθμισης, ότι δηλαδή ο γάμος είναι πανάρχαιος θεσμός και ότι πολύ περισσότερο από νομικά δικαιώματα ενσωματώνει πολιτισμικά και ταυτοτικά στοιχεία. Ο κ. Κασσελάκης αναφέρεται στον κ. Τάιλερ ως «ο άνδρας μου» και όχι ως «αυτός με τον οποίο θα συνάψω σύμφωνο συμβίωσης». Οι άνθρωποι αυτοί και αναφέρομαι στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, χρειάζονται η ένωσή τους να ονομάζεται γάμος για να αισθανθούν ότι δεν υπάρχει διάκριση εις βάρος τους.
Βεβαίως, αν η κυβέρνηση απεδέχετο τον πολιτισμικό και ταυτοτικό χαρακτήρα του γάμου, θα έπρεπε αντίστοιχα να αποδεχθεί ότι οι αντιδράσεις όσων θεωρούσαν ότι έτσι παραβιάζονται τα δικά τους πολιτιστικά και ταυτοτικά δικαιώματα ήσαν βάσιμες, πράγμα που πολιτικά δεν την συνέφερε. Αλλά τουλάχιστον τότε θα πλήρωνε πολιτικό κόστος λέγοντας την αλήθεια και όχι λέγοντας αυτά που ακούσαμε.
