Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τα καθιερωμένα πλέον, με την αρχή κάθε τουριστικής περιόδου, κρούσματα αισχροκέρδειας εκ μέρους μερίδας οδηγών ταξί εις βάρος καλοπροαίρετων πελατών τους, μια συνδικαλιστική ιστοριούλα η επιστολή μου. (Απόσπασμα άρθρου μου στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 13ης Ιανουαρίου 1994). Ελπίζω να τη βρείτε χρήσιμη, αν μη τι άλλο για την υγιέστατη αντίληψη περί συνδικαλισμού που αποπνέει. Και, βεβαίως, σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Tόπος: Αεροδρόμιο Φρανκφούρτης. Αφιξη Ολυμπιακής Αεροπορίας από την Αθήνα. Εξοδος – κατεύθυνση προς τη στάση των ταξί. Καθώς προχωρούσα, με πλησιάζει για να με ρωτήσει αν θα χρειαστώ ταξί, πατριώτης μας Ελληνας. Είναι, όπως μου είπε, ιδιοκτήτης ταξί και ο ίδιος, αλλά για λόγους που θα μου εξηγούσε, δεν μπορούσε να περιμένει στην πιάτσα. Οι ίδιοι λόγοι δεν του επέτρεπαν, επίσης, να θέσει σε λειτουργία το ταξίμετρό του και επομένως θα έπρεπε να τον εμπιστευθώ ως προς το ύψος του κομίστρου.
Τον προτίμησα, κυρίως για να μάθω τον λόγο τής, ας πούμε, πειρατικής συμπεριφοράς του.
Επείγομαι να τον φανερώσω – η περιέργειά μου είχε ανταμειφθεί: Το πρόβλημα του φίλου μας ήταν ότι δεν είχε βρει τον χρόνο να περιποιηθεί το όχημά του, και να το φέρει στα επίπεδα ευπρεπείας που επέβαλλε (ποιος λέτε;)… το σωματείο τους! Κι αυτό όχι στα λόγια: Οι έλεγχοί του ήταν πολύ αυστηροί σε πιάτσες και διαδρομές, με συχνότατη την επιβολή στους παραβάτες υψηλών προστίμων που έφταναν μέχρι και την αφαίρεση της επαγγελματικής άδειας. Το ευκρινέστερο μήνυμα που προσωπικά εισέπραξα απ’ την ιστορία μας: Η επαγγελματική αξιοπρέπεια δεν είναι αντικείμενο διεκδικήσεων. Κατακτάται και περιφρουρείται από «μέσα».
