Kύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το άρθρο του Νικόλα Ζώη για την «Ηχηρή παραίτηση στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών» στο φύλλο της 28ης/6, «Καθημερινή», θυμηθήκαμε τη συμμετοχή μας στο φετινό 43ο Συμπόσιο της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας πριν από ένα μήνα και κάτι. Το Συμπόσιο έλαβε χώρα στο υπόγειο αμφιθέατρο του Βυζαντινού Μουσείου, όπου η κατάσταση ήταν αφόρητη. Μέσα στον πρόωρο καύσωνα του Μαΐου, για τους εκατό περίπου παρισταμένους δεν υπήρχε όχι απλά κλιματισμός, αλλά ούτε καν αερισμός!
Οι μηχανικές βλάβες συνήθως δεν είναι προβλέψιμες. Ωστόσο, ειδικά στα μουσεία, επισκευάζονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Διαφορετικά, όχι τόσο οι άνθρωποι, όσο κυρίως τα ευαίσθητα αντικείμενα ενός μουσείου όπως το Βυζαντινό, κινδυνεύουν. Η συγκεκριμένη βλάβη, μαζί με την έλλειψη καθαριότητας στις τουαλέτες, όχι μόνο κράτησαν τις τρεις μέρες του Συμποσίου, αλλά δεν προκάλεσαν καν την άμεση φροντίδα των υπεύθυνων του μουσείου.
Το μουσείο διαθέτει μια μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων, όπου έχει άλλοτε φιλοξενηθεί το ίδιο ετήσιο συμπόσιο. Διαθέτει επίσης φυσικά αεριζόμενες αίθουσες στο νεοκλασικό κτίριο. Ολες αυτές ήταν ελεύθερες τις μέρες εκείνες, όπως και τις επόμενες. Ωστόσο δεν παραχωρήθηκαν. Το Συμπόσιο καταδικάστηκε στο αποπνικτικό υπόγειο. Γιατί; Πολλοί μίλησαν απερίφραστα για «τιμωρία» των ανεπιθύμητων συνέδρων και της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας από τους αυτόκλητους ιδιοκτήτες του μουσείου, παρόλο που σ’ αυτή, όπως είναι γνωστό στους ειδικούς, το Bυζαντινό Μουσείο οφείλει την ίδια την ύπαρξή του.
Αν ο χώρος δεν ήταν γνωστός, αν οι σύνεδροι δεν ήταν πραγματικοί, αν οι επιστημονικές ανακοινώσεις δεν ήταν κανονικές, αν δεν υπήρχε τυπωμένο πρόγραμμα, όλοι εμείς που ασχολούμαστε με το αντικείμενο θα νομίζαμε ότι βρισκόμαστε όχι στο κάποτε πρωταγωνιστικό Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, αλλά σε ένα «δωμάτιο περιπέτειας» που καταρρέει και όπου δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την απόδραση.
*Υπ. διδάκτορες Βυζαντινών Σπουδών, Πανεπιστήμια Βιέννης και Moνάχου
