Κύριε διευθυντά
Τελευταία όλοι μιλάνε για την ανάγκη η κυβέρνηση να ασχοληθεί με την «καθημερινότητα». Να αναφερθώ λοιπόν σε μια μικρή εικόνα αυτής της καθημερινότητας, όπως την ζούμε όλοι μας τελευταία.
Πριν από λίγες ημέρες το πρωί μπήκα στο λεωφορείο Β5 της γραμμής Στ. Λαρίσης – Λ. Αλεξάνδρας – Αγ. Παρασκευή. Κάθισα και αθέλητα παρατηρούσα τους επιβάτες που έμπαιναν. Σε κάθε στάση ένας χρησιμοποιούσε εισιτήριο, ενώ άλλοι 5-6 έμπαιναν χωρίς. Ηταν κάθε ηλικίας και φύλου. Οχι μόνο μετανάστες, αλλά και ντόπιοι. Τους κοίταζα. Εμεναν άνετοι, αδιάφοροι και ανενόχλητοι σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Δεν έμοιαζαν να ντρέπονται. Ηταν σίγουροι ότι κανείς δεν θα τους έλεγχε. Κανείς, ούτε και εμείς οι λίγοι που είχαμε πληρώσει κανονικά το εισιτήριο. «Μα δεν είναι δική μου δουλειά», σκέφτηκα και γύρισα τα μάτια μου προς τον δρόμο.
Μήπως τα γράφω υπερβολικά; Εχετε χρησιμοποιήσει τελευταία τον Ηλεκτρικό Πειραιάς – Κηφισιά; Αν ναι, παρατηρήστε πόσοι χρησιμοποιούν εισιτήριο στην πόρτα εξόδου κάθε σταθμού. Πίσω από κάθε κανονικό επιβάτη, ακολουθούν ανενόχλητοι άλλοι 3-4. Το άνοιγμα μένει αρκετή ώρα ανοικτό για να τους εξυπηρετεί…
Χρησιμοποιούν οι υπουργοί μας τα μέσα μαζικής κυκλοφορίας, ή μόνο το υπουργικό τους αυτοκίνητο; Αν όμως ενδιαφέρονται για την «καθημερινότητα της ζωής των πολιτών», ας το κάνουν. Εστω και μια φορά. Εστω από απλή περιέργεια. Θα τους βοηθήσει.
*Ιατρός
