Κύριε διευθυντά
Η ανάγνωση της επιστολής του φίλου και συμπολίτη μου στη Βούλα Γιώργου Κωστούλα σχετικά με τον Ελληνα ταξιτζή της Φρανκφούρτης πίσω στη δεκαετία του ’90 (φ. 29/6/2024) με ώθησε να σας γράψω μια αξιοσημείωτη τωρινή μου εμπειρία από την ίδια πόλη όπου διαμένω εδώ και λίγους μήνες.
Στην πόλη εκτός από τις μεγάλες λεωφόρους πλάτους εκατό και πλέον μέτρων υπάρχουν και μικρότεροι δρόμοι απλής ή διπλής κατευθύνσεως μικρού πλάτους, με όριο ταχύτητας των οχημάτων τα 30 χλμ./ώρα. Σε πολλά σημεία υπάρχουν και φωτεινοί σηματοδότες για πεζούς και οχήματα. Επειδή η κίνηση είναι περιορισμένη και μπορεί κανείς να δει σε μάκρος διακοσίων και πλέον μέτρων ότι δεν έρχεται κανένα όχημα, οι πεζοί αγνοούν το κόκκινο και περνούν απέναντι, εκτός αν στην απέναντι πλευρά περιμένουν στο κόκκινο παιδιά. Μια πινακίδα υπενθυμίζει: «Μόνο με πράσινο. Γίνε υπόδειγμα στα παιδιά». Τότε κανείς δεν αγνοεί το κόκκινο, αλλά περιμένουν με υπομονή να γίνει πράσινο.
*Βούλα
