Κύριε διευθυντά
Οι οδοσημάνσεις επί των υψωμένων πινακίδων, αν και είναι προορισμένες να ρυθμίζουν την εύρυθμη κυκλοφορία των οχημάτων, έχουν –κατά μέγα μέρος– καταντήσει ένα φαινόμενο ντροπής. Οι επιφάνειές τους έχουν καλυφθεί με κάθε λογής μεγέθους και χρώματος αυτοκόλλητα, διά των οποίων κυρίως προβάλλονται ποδοσφαιρικές ομάδες. Σπάνια εντοπίζεται καθαρή και απείραχτη επιφάνεια.
∆εν προσπαθώ να προσδώσω υπερβολή στην περιγραφή του ανεπίτρεπτου αυτού φαινομένου.
Ολοι είμαστε γνώστες της τραγικής έκτασης που έχει πάρει αυτή η επικίνδυνη πρακτική. Οι οδηγούντες, ως εκ τούτου, επιβάλλεται να έχουν ιδιαιτέρως τεταμένη την προσοχή τους και να κινητοποιούν διαρκώς μαντικές ικανότητες, ώστε να μπορούν κάθε φορά να ανιχνεύουν ποιο σήμα καλύπτεται υπό την «αυτοκόλλητη» αυτή αυθαιρεσία!
Μέσα σε μια μεγαλούπολη με δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και με λαβυρινθώδες οδικό δίκτυο, είναι αυτονόητο να καθίσταται η οδήγηση επικίνδυνη, επειδή κάποιοι ανενόχλητα καλύπτουν τις επιφάνειες των πινακίδων με αυτοκολλούμενα χαρτιά, αλλά και με βαφή από σπρέι, προς ταχύτερη και ασφαλέστερη κάλυψη των «αντίπαλων» επικολλήσεων. Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση αυτή είναι ότι στο πίσω μέρος των πινακίδων, το οποίο μένει αυτοκολλητικώς απρόσβλητο –όντας ήσσονος «βιτρινιάρικης» αξίας και λόγω της κολόνας στήριξης– αναγράφεται ευκρινέστατα ότι απαγορεύεται αυστηρώς κάθε βλάβη των πινακίδων, επί ποινή φυλάκισης μέχρι ενός έτους!
Πέραν, όμως, του ευνόητου μεγάλου κινδύνου, ο οποίος απειλεί την ασφαλή οδήγηση εξαιτίας της κάλυψης των σημάτων των πινακίδων, το φαινόμενο πλήττει και την εικόνα της χώρας μας, ως πολιτισμένης και ευνομούμενης.
Τις ο πταίων; Από τη μία, υπάρχουν οι ανενοχλήτως –κατά πως φαίνεται– δρώντες «εναερίτες» της αυτοκόλλησης. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και οι έννομες προστατευτικές διατάξεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Η συνεπής και δικαία εφαρμογή αυτών των διατάξεων είναι κύριο μέλημα του κράτους. Η λέξη κράτος σημαίνει δύναμη και οι πολίτες θέλουν –και αξιώνουν– να είναι προστατευτικώς ζώσα αυτή η ισχύς. Επιθυμούν να επιβάλλεται, όχι ασφαλώς ως «μπαμπούλας» δαμόκλειου φόβου, αλλά ως έλλογη δύναμη, η οποία διασφαλίζει νομίμως και αβιάστως την κοινωνική ευρυθμία, τον πάγκοινο σεβασμό των κανόνων του ποιοτικού πολιτισμού.
*Φιλόλογος
