Κύριε διευθυντά
Σχετικά με τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών, δεν είναι ότι κέρδισαν οι Εργατικοί, όσο ότι έχασαν οι Συντηρητικοί. Οι τελευταίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια σαρωτικά τιμωρητική ψήφο από την πλειοψηφία του βρετανικού λαού. Λυπηρή η εικόνα του ιστορικότερου και αρχαιότερου κόμματος στην Ιστορία, αλλά όχι ανεξήγητη. Μετά 14 χρόνια στην εξουσία, εκεί που άλλα κόμματα θα είχαν υποστεί την αναμενόμενη και αναπόφευκτη φθορά, το κόμμα των Tόρις βρέθηκε να παραπαίει στη δίνη μιας σειράς κρίσεων. Από το σισύφειο κεφάλαιο του Brexit, στην πανδημία, στα σκάνδαλα του Μπόρις Τζόνσον στην ενεργειακή κρίση, στην ανεκδιήγητη Λιζ Τρας, στον ισοπεδωτικό πληθωρισμό και στην κατάρρευση του άλλοτε υποδειγματικού NHS, λόγω των αλλεπάλληλων περικοπών στα χρόνια της συντηρητικής διακυβέρνησης.
Και το μεταναστευτικό; Γι’ αυτό δεν έγινε το Brexit, «για να πάρουμε πίσω τον έλεγχο», όπως έλεγε το περιβόητο σλόγκαν των Brexiteers; Το 2023, 29.437 μετανάστες έφτασαν παράνομα στη Βρετανία μέσω της Μάγχης, ενώ το 2022 οι παράνομες εισροές άγγιξαν τις 45.774, σύμφωνα με στοιχεία του βρετανικού υπουργείου Εσωτερικών. Ο αριθμός παράνομων εισροών του 2023 παραμένει ο δεύτερος υψηλότερος που έχει καταγραφεί ποτέ, ενώ του 2022 ήταν ο μεγαλύτερος στην ιστορία της χώρας. Ως προς τη νόμιμη μετανάστευση, η καθαρή μετανάστευση –δηλαδή, ο αριθμός των ανθρώπων που μετακόμισαν στη Βρετανία μείον εκείνους που έφυγαν– έφτασε τις 764.000 το 2022, σχεδόν τρεις φορές υψηλότερος από ό,τι όταν οι Συντηρητικοί επικράτησαν στις εκλογές, χάρη στην υπόσχεση του Brexit. Ούτε κι εκεί, λοιπόν, βγαίνει θετικό το άθροισμα.
Τη χρειάζονται αυτήν την οπισθοχώρηση οι Συντηρητικοί. Για να ανασυνταχθούν, να αποφασίσουν πώς θα κινηθούν από πλευράς ηγεσίας, αλλά και για να θυμηθούν ποιοι είναι. Ο βρετανικός λαός έχει αδυναμία στο πολιτικό όραμα, όχι μόνο στους τεχνοκρατικούς στόχους. «Παλινορθωτική νοσταλγία» και «πολιτισμική απόγνωση» είναι δύο φράσεις που έχει χρησιμοποιήσει η Αν Απλμπαουμ για να περιγράψει το πολιτικό αισθητήριο των Βρετανών, τι αναζητούν και τι τους φοβίζει. Πρόκειται για ένα έθνος που έχει στο DNA του ένα αίσθημα υπερηφάνειας, θέλει να συνομιλεί με γεωπολιτικές και οικονομικές υπερδυνάμεις, να γιορτάζει κάθε λίγο και ένα θρίαμβο. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι Tόρις θα πρέπει ως αντιπολίτευση να αναζητήσουν το αφήγημα εκείνο που θα δείξει τον δρόμο στις –πολλές– πρακτικές δυσκολίες, δίνοντας παράλληλα και μια ελπιδοφόρα εικόνα για το μέλλον και τη θέση της χώρας. Οι συντηρητικές δυνάμεις είναι απολύτως απαραίτητες ως το ύψιστο ανάχωμα στη woke ιδεολογία και στον αυταρχικό δικαιωματισμό, που καθόλου δεν αστειεύονται στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Η Μεγάλη Βρετανία έχασε μία αυτοκρατορία, αλλά δεν βρήκε ακόμη έναν ρόλο», είχε πει ο Αμερικανός πολιτικός Ντιν Ατσεσον το 1962. Αυτό έχει ανάγκη η Μεγάλη Βρετανία, να βρει ή και να επανεφεύρει τον ρόλο της, στο συγκείμενο του ταραχώδους σήμερα.
*Πολιτική επιστήμων
