Kύριε διευθυντά
Προ ολίγων ημερών επισκεφθήκαμε ένα φίλο (από τα παλιά) Σουλιώτη και νυν κάτοικο της ένδοξης, θρυλικής και ωραιότατης παραλίμνιας πόλης των Ιωαννίνων. Απώτερος στόχος μας: να προσκυνήσουμε τα ιερά μέρη όπου έχυσαν το αίμα τους τα παιδιά του ελληνικού λαού (εκ των οποίων πολλά από τα μέρη μας του Ν. Αιγαίου, μεταξύ αυτών δε και στενοί συγγενείς μας) στους πολέμους του 1912-1913 και 1940.
Οταν όμως φθάσαμε στον συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς, μείναμε έκπληκτοι από την άρνηση του ειδικού υπαλλήλου να περάσουμε, διότι ο φίλος μας ήταν ανεπιθύμητος, λέει, στη χώρα της Αλβανίας. Μα γιατί; Εξεπλάγη και ο ίδιος. Ο λόγος: Διότι είχε πάει (μαζί με πολύ κόσμο φυσικά) στην κηδεία του αείμνηστου Κώστα Κατσίφα στους Βουλιαράτες του Αργυροκάστρου. Αυτό ακριβώς θα ήθελα να κοινοποιήσω καταγγελτικά με ένα σύντομο σχολιασμό. Ο φίλος μας είναι ένας συνετός, μετριόφρων και έντιμος πολύτεκνος οικογενειάρχης. Ηταν λοιπόν τόσο εγκληματικό το γεγονός πως παρευρέθηκε στην κηδεία ενός «όμαιμου, ομόθρησκου, ομόγλωσσου και ομότροπου» αδελφού; Περιττόν να πω πως ο «ανεπιθύμητος Ηπειρώτης» επέστρεψε εις την οικίαν του, ενώ εμείς (με τον σύζυγο) βρήκαμε τον τρόπο και «σεργιανίσαμε» σχεδόν ολόκληρη την Ηπειρο μ’ έναν εξαίρετο σύγχρονο Πατροκοσμά. Πανώρια η Ηπειρος! Μα μόνο με τη σκέψη πως, αν και δύο φορές παρήλασε νικηφόρος ο ελληνικός στρατός στη Β. Ηπειρο, αναγκάστηκε από τους μεγάλους καρεκλοκένταυρους να την εκκενώσει ταπεινωμένος, ο εθνικός πόνος φουντώνει στα στήθια. Το θλιβερό παρελθόν του υπόδουλου Βορειοηπειρώτικου Ελληνισμού είναι πασίγνωστο. Αλλά σήμερα πλέον, εν έτει 2024, άξιζε τον κόπο να «σκοτώσουν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί;». Επισκεφθήκαμε και τους χαροκαμένους φιλήσυχους γονείς του και τον σημαιοστόλιστο τάφο του. Ηταν ένα θαυμάσιο παιδί (μας είπαν) που ένιωθε χαρά να απλώνει μια τεράστια γαλανόλευκη δίπλα σε μεγάλο λευκό σταυρό στην απέναντι απ’ το σπίτι τους πλαγιά, για να τιμήσει τα αμέτρητα ελληνικά νεανικά κορμιά που ξάπλωσε κάτω το εχθρικό βόλι τον χειμώνα του 1940.
Οι αρχές της γείτονος χώρας θα πρέπει να καταλάβουν ότι οφείλουν να σέβονται τα, στοιχειώδη έστω, ανθρώπινα δικαιώματα. Βέβαια συνεπικουρούσης και της απαράδεκτης και απάνθρωπης συμπεριφοράς τους στην υπόθεση του Χειμαρριώτη Μπελέρη, φαίνεται πως απαξιούν τις βασικές αρχές μιας γειτονικής ειρηνικής συνύπαρξης. Δεν έχουν παρά να τους τις απαιτήσουν οι «σύμμαχοι», οι «εταίροι». Είναι πανανθρώπινο χρέος τους.
