Κύριε διευθυντά
Σε ένα παλιό ντοκιμαντέρ στην Ιαπωνία επιδοτούσαν τεχνίτες για να εξασκούν επαγγέλματα που χάνονταν, όπως κατασκευαστές σπαθιών, χαρτοποιούς, αγγειοπλάστες… Πέραν της επιδότησης οι τεχνίτες αυτοί μπορούσαν να κερδίζουν και από τα προϊόντα της εργασίας τους. Στην Ελλάδα κατ’ αναλογίαν, καραβομαραγκοί, λιθοδόμοι, κεντήτριες, θα μπορούσαν να επιδοτηθούν για το κόστος του ενσήμου, παραδείγματος χάριν. Επίσης, με παρόμοιο τρόπο θα μπορούσε να υποστηριχθεί η πρακτική εκπαίδευση μαθητών σε κάποιες τεχνικές ειδικότητες και η εργασία όσων επιστρέφουν σε περιοχές που ερημώνουν. Είναι απαραίτητο η όποια επιδότηση να αξιολογείται, για το αν πράγματι δημιουργεί κίνητρα και αν οι επιδοτούμενοι έχουν θετική προσφορά.
Μια άλλη ιδέα είναι η επιδότηση του μισθού ή της ασφάλισης νέων ζευγαριών για ορισμένα χρόνια, για το πρώτο παιδί, το δεύτερο κ.λπ. εφόσον η τεκνοποίηση γίνει σε κάποια –μικρή– ηλικία. Γιατί, για το δημογραφικό πρόβλημα εκτός του αριθμού παιδιών ανά οικογένεια, σημασία έχει και η ηλικία τεκνοποίησης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος η πολιτεία καταβάλλει ένα ποσόν, οι νέοι γονείς εξασφαλίζουν εργασία και εισόδημα για χρόνια και κάποιοι εργοδότες φτηνότερα εργατικά.
Για την αντιμετώπιση του δημογραφικού χρειάζεται και γενικότερη φιλοσοφία και υποστήριξη. Είναι σημαντικό να γίνεται στο πλαίσιο της οικογένειας και να πεισθεί η κοινωνία ότι είναι καθήκον (όπως γίνεται στο Ισραήλ). Αυτή η φιλοσοφία είναι η κύρια δυσκολία στη διαιρεμένη ελληνική κοινωνία.
*Καθηγητής γυμνασίου
