Κύριε διευθυντά
Με πολύ ενδιαφέρον (λόγω και επαγγελματικής ιδιότητος) διάβασα το άρθρο του κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη με τίτλο «Η έσχατη πράξη» (15/7). ∆υστυχώς το φαινόμενο της ολισθηρής πλαγιάς (slippery slope) επαληθεύεται σε όλα τα θέματα που άπτονται ηθικής συμπεριφοράς, και η ευθανασία (ή ιατρικώς υποβοηθούμενος θάνατος ή αυτοκτονία) δεν αποτελεί εξαίρεση: κάτι που θεσμοθετείται για πολύ ειδικές συνθήκες φτάνει σύντομα να καθιερώνεται σαν κανόνας. Στην Ολλανδία που πρώτη νομοθέτησε την ευθανασία έχουν φτάσει να την εφαρμόζουν ακόμη και σε ασθενείς με κατάθλιψη ή σε ανθρώπους που απλώς δεν μπορούν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος της αρρώστιας τους. Θα θέλαμε να δούμε κάτι τέτοιο;
Αυτό που χρειάζεται οπωσδήποτε είναι να διδαχθούν οι γιατροί να αποφεύγουν τη «δυσθανασία», δηλαδή να εφαρμόζουν ακραία διαγνωστικά ή θεραπευτικά μέτρα σε ανίατους και καταληκτικούς ασθενείς μόνο και μόνο επειδή το υπαγορεύει κάποιο «πρωτόκολλο». Τι νόημα έχει π.χ. μια ακόμη αξονική τομογραφία ή μια ενδοσκόπηση σε έναν άρρωστο που ολοφάνερα μετράει μέρες, ιδίως όταν η διενέργειά της συνεπάγεται την πρόσθετη ταλαιπωρία μιας επώδυνης μετακίνησης; Με άλλα λόγια, θα πρέπει να σέβονται τη φυσική ιστορία των νόσων και να επιδιώκουν να ανακουφίζουν πάντα με ανθρώπινο τρόπο τους πάσχοντες, βάζοντας τον εαυτό τους στη θέση τους. Αλλωστε, οι ασθένειες δεν κάνουν ταξικές διακρίσεις: ο καθένας μας μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση.
*Ιατρός, Θεσσαλονίκη
