Κύριε διευθυντά
Στο ρεπορτάζ (φ. 16/7/24) για την ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου του Ωδείου Αθηνών θα ήθελα να προσθέσω κάποια ιστορικά στοιχεία που αφορούν την ιστορία του πρασίνου της Αθήνας και τις συνεχείς μεταλλαγές αλλά και αλλοιώσεις που αυτό υφίσταται. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 όλος ο χώρος που περικύκλωναν οι οδοί Βασιλίσσης Σοφίας – Βασιλέως Κωνσταντίνου – Βασιλέως Γεωργίου – Ρηγίλλης ήταν μία αχανής γυμνή έκταση που φιλοξενούσε μόνον τη Στρατιωτική Λέσχη και το Μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας. Αρχική ιδέα και πρόταση του αρχαιολόγου της τότε Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Κουρουνιώτη και του διακεκριμένου κηποτέχνου της εποχής Αρη Μιχαλόπουλου γεωπόνου στον ΕΟΤ (με δαπάνες του οποίου έγινε και το έργο) ήταν να γίνει ένα μεγάλο πάρκο με τη χαρακτηριστική χλωρίδα της Αττικής. Τα μέσα περιορισμένα αλλά και οι τεχνικές δυσκολίες πολλές. Με έναν απλό εμπειρικό κηπουρό ως εργολάβο, Ηλία Σφυρή, έγινε μια γιγαντιαία προσπάθεια. Η παραγωγή φυτωριακού υλικού ήταν υποτυπώδης εκείνη την εποχή με συνέπεια να γίνει μεταφύτευση ή μάλλον εκρίζωση φυτών από τα τριγύρω βουνά της Αττικής. Ο τόπος γέμισε με θυμάρι, μυρτιές, σπάρτα, αφάνες, χαρουπιές, γαζίες κ.λπ. και υπήρξε η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας κήπου βοτανικής συνθέσεως από χαρακτηριστικά φυτά της αττικής υπαίθρου. Η αποδοχή του έργου από το κοινό άμεση και επιτυχημένη. Βέβαια η μετέπειτα διαχείριση του χώρου ήταν το κύριο πρόβλημα και κυρίως το έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό. Ο αείμνηστος, ρέκτης τότε δήμαρχος Γ. Πλυτάς δέχτηκε αμέσως την εισήγησή μου ως διευθυντού Κήπων και ∆ενδροστοιχιών να ενταχθεί ο κήπος στο τότε δυναμικό του δημοτικού πρασίνου και να αρχίσει η προσπάθεια της εντάξεως όλων των χώρων πρασίνου της πρωτεύουσας στον ∆ήμο Αθηναίων που ήσαν κατακερματισμένοι σε διάφορους φορείς. Ο δήμαρχος όμως δεν σταμάτησε εκεί, αλλά σε συνεννόηση με το υπουργείο Εθνικής Αμύνης κατέλαβε κυριολεκτικά άλλον εγκαταλελειμμένο γειτονικό χώρο που ανήκε στο υπουργείο και τον οποίο μετατρέψαμε σε κήπο με πολύ αραιή φύτευση και κυρίως χλοοτάπητα. Είναι ο τεράστιος κήπος που δημιουργήθηκε στα ΝΑ και μπροστά από το σημερινό Χίλτον. Οι κήποι αυτοί με τον αντίστοιχο του Ευαγγελισμού αλλά και τον γειτονικό Εθνικό Κήπο απετέλεσαν μια τεράστια νησίδα πρασίνου στην πρωτεύουσα που ευτυχώς διατηρείται μέχρι σήμερα. Ο κήπος που ανέφερα αρχικά κατόπιν πολλών περιπετειών και χρήσεων κατέληξε στη σημερινή μορφή του αποτελώντας τη δημιουργική αρχή των σημερινών κήπων Βυζαντινού Μουσείου, τη διαμόρφωση του σταθμού του μετρό, τον κήπο της Ριζαρείου, και τον κήπο του Ωδείου Αθηνών. Είχα δε την υψίστη τιμή να με καλέσει ο αείμνηστος αρχιτέκτων και καθηγητής Αρχιτεκτονικής Ιω. ∆εσποτόπουλος, μελετητής του Ωδείου, για να προσφέρω την τότε εμπειρία μου στη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του κτιρίου.
*Γεωπόνος-Κηποτέχνης, τ. διευθυντής Κήπων και Δεν/στοιχιών Δήμου Αθηναίων
