Κύριε διευθυντά
Αντιλαμβάνομαι σαν μια κίνηση απελπισίας την προσπάθεια της Πολιτείας να επιστρατεύσει παθολόγους ιδιωτικών ιατρείων για να καλύψουν τα κενά των εφημεριών περιφερειακών νοσοκομείων. Η άρνηση πολλών από τους ιατρούς αυτούς να συμβάλουν μπορεί να κρύβει και ένα βαθμό ανασφάλειας για τη μεταπήδηση από τις σχετικά περιορισμένες ευθύνες, της πρωτοβάθμιας, σε σχέση με τις βαρύτερες που απαιτεί η τριτοβάθμια περίθαλψη. Μπορεί οι εφημερίες που τους ζητούν να καλύψουν να ανήκουν στην ειδικότητα της Παθολογίας, αλλά υπάρχει (στα συστήματα υγείας του ανεπτυγμένου, τουλάχιστον, κόσμου) ένας σαφής διαχωρισμός, σε σημείο που να θεωρείται διαφορετική ειδικότητα, μεταξύ των αρμοδιοτήτων της πρωτοβάθμιας από την τριτοβάθμια περίθαλψη. Οι ιατροί που λειτουργούν ιδιωτικά ιατρεία, ασχέτως του εάν διαθέτουν την ειδικότητα του παθολόγου ή του γενικού ιατρού, έχουν προσαρμόσει την πρακτική τους σε αυτήν της «Γενικής Ιατρικής». Παίζουν δηλαδή έναν ρόλο προ-νοσοκομειακής ιατρικής στον βαθμό που οι ασθένειες που περιθάλπουν μπορεί να αντιμετωπιστούν στην κοινότητα. Ο ρόλος αυτός είναι πολύτιμος γιατί προστατεύει τα ήδη φορτωμένα νοσοκομεία του ΕΣΥ από περιττές εισαγωγές, αλλά και τους ασθενείς από τις πιθανές επιπλοκές μιας νοσηλείας (π.χ. ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις). Από την άλλη παίζουν τον ρόλο του τροχονόμου διοχετεύοντας τα πιο εξειδικευμένα ή βαριά περιστατικά (μεταθέτοντας έτσι και την ευθύνη) στις αντίστοιχες ειδικότητες ή στα νοσοκομεία.
Το να ζητάμε από κάποιον που λειτουργεί για χρόνια σε ρόλο οικογενειακού να αναλάβει τις ευθύνες νοσοκομειακού ιατρού (να βρεθεί δηλαδή ταυτοχρόνως στη θέση τόσο αυτού που παραπέμπει, από το ιατρείο του, όσο και αυτού που υποδέχεται τον ασθενή, στο νοσοκομείο) μόνο και μόνο επειδή κάποτε απέκτησε την ειδικότητα του παθολόγου είναι, κατά τη γνώμη μου, σαν να ζητάμε από έναν ιατρό μιας ειδικότητας να εκτελέσει τα χρέη μιας άλλης.
*Πρώην Σ. Διευθυντής Παθολογίας του Συγκροτήματος Ευαγγελισμός Οφθαλμιατρείο-Πολυκλινική
