Κύριε διευθυντά
Τα πολιτικά ανέκδοτα «ευδοκίμησαν» κυρίως στις πάλαι ποτέ «Λαϊκές ∆ημοκρατίες» και στην αποκαλούμενη «Μεγάλη χώρα των Σοβιέτ». Ηταν κατά κάποιο τρόπο μια μορφή αντιπολίτευσης, μοναδική θα έλεγα, κατά της παγιωμένης «Σοσιαλιστικής τάξης» πραγμάτων, η οποία επεβλήθη με τις λόγχες του «Κόκκινου Στρατού», διετηρήθη για κάποιες δεκαετίες, αυτό το υπόστρωμα πετρωμένων πεποιθήσεων χωρίς έρεισμα, και με την κυριαρχία αστυνομικών και μυστικών υπηρεσιών.
Τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν, «παρανόμως» βεβαίως, τα διέκρινε, κατά το πλείστον, ένας καλά υποκρυπτόμενος αιχμηρός λόγος, που σατιρίζει και αποσυνθέτει. Ενα τέτοιο ανέκδοτο αλίευσα, τις ημέρες του καύσωνα, από το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Μισέλ Γκενασιά «Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων», βραβείο Γκονκούρ 2009, το οποίο και παραθέτω:
«Τρεις φυλακισμένοι στη μεγάλη χώρα των Σοβιέτ, επί Στάλιν, αλληλοενημερώνονται γιατί βρίσκονται στη φυλακή.
Εγώ, λέει ο πρώτος, βρίσκομαι στη φυλακή γιατί πήγα στη δουλειά 5 λεπτά αργότερα. Αυτό θεωρήθηκε σαμποτάζ.
Ο δεύτερος: εγώ κατεδικάσθην γιατί πήγα 5 λεπτά νωρίτερα στη δουλειά. Κατασκοπεία.
Και ο τρίτος: εγώ πήγα ακριβώς στην ώρα μου, αλλά κατεδικάσθην γιατί εκρίθη ότι το ρολόι μου ήταν δυτικής προέλευσης και κατεδικάσθην γιατί αγόρασα δυτικό προϊόν».
*Μοναστηράκι Δωρίδος
