Κύριε διευθυντά
Μέσα στο χάος των αθηναϊκών δρόμων και στην ασυδοσία που επικρατεί από πλευράς πεζών αλλά και οδηγών κάθε είδους τροχοφόρου, θυμήθηκα ένα περιστατικό από το μακρινό παρελθόν μου:
Ενα απομεσήμερο του 1962 μεταπτυχιακός φοιτητής, νεόφερτος στην τότε Δυτική Γερμανία βρέθηκα σε κάποιον έρημο δρόμο μιας μικρής πόλης μπροστά σε ένα φανάρι της τροχαίας. Μη βλέποντας κανένα τροχοφόρο στον ορίζοντα αποφάσισα να διασχίσω με κόκκινο τον δρόμο, όταν κάπως αργά διαπίστωσα στην απέναντι όχθη του να με περιμένει ένας σοβαρός και ατσαλάκωτος αστυνομικός της τροχαίας.
Με χαιρέτησε ευγενικά, έβγαλε ένα μπλοκ από την τσέπη του και χωρίς πολλές τσιριμόνιες μου ζήτησε να πληρώσω πέντε μάρκα πρόστιμο, γιατί διέσχισα τον δρόμο με κόκκινο. Με πέντε μάρκα τότε έπινες δέκα μεσαία ποτήρια μπίρα ή αγόραζες πέντε πακετάκια με δέκα τσιγάρα έκαστον.
Αντέτεινα αμέσως ότι ο δρόμος ήταν άδειος εκείνη τη στιγμή, άλλωστε εγώ ήμουν ξένος, από την Ελλάδα και δεν ήξερα από τέτοια. Πάντα ευγενικά μου ζήτησε τότε την άδεια παραμονής μου, τη φοιτητική μου ταυτότητα και με ρώτησε αν είχαμε φανάρια τροχαίας στη χώρα μου. Αρπάζοντας την ευκαιρία εγώ, ο πανέξυπνος Ελλην, του είπα ότι ένα τέτοιο σύστημα δεν είχε έλθει ακόμα στην πατρίδα μου και επομένως δικαιολογημένα αγνοούσα τη λειτουργία του.
Τότε ο εκπρόσωπος του νόμου έβγαλε αμέσως ένα άλλο μπλοκ και μου εξήγησε εκνευριστικά ευγενικός, ότι για να μάθω να περπατάω σωστά στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, γιατί εκτός από μένα κινδυνεύουν και όσοι βρεθούν στον δρόμο μου, θα έπρεπε να παρακολουθήσω υποχρεωτικά ένα δωρεάν φροντιστήριο οδικής κυκλοφορίας διαρκείας ενός μηνός. Εντρομος του είπα να πληρώσω αμέσως το πρόστιμο των πέντε μάρκων, γιατί είμαι ξένος φοιτητής, Akademiker, και πρέπει να διαβάζω, άλλη φορά θα προσέχω, δεν θα το ξανακάνω και άλλα ηχηρά και γλαφυρά παρόμοια, αλλά αυτός ανένδοτος και άτεγκτος άρχισε να γράφει τα στοιχεία μου, λέγοντάς μου ότι αν δεν συμμορφωνόμουν κινδύνευα με δικαστήριο, υψηλό πρόστιμο, ακόμα και με απέλαση!
Ετσι ξεκίνησα να πηγαίνω κάθε δεύτερο απόγευμα πλην του Σαββατοκύριακου, επί ένα δίωρο και επί ένα μήνα, σε μια μεγάλη αλάνα κατάλληλα διασκευασμένη, που είχε όλα τα είδη οδικής κυκλοφορίας, δρόμους, παράδρομους, πεζοδρόμια, σιδηροδρομικές γραμμές, τροχαία σήματα, και άρχισα να μαθαίνω να… περπατάω! Μαζί μου ήταν και άλλοι συνάδελφοι πονηροί σαν εμένα από άλλες υπανάπτυκτες χώρες, αλλά και Γερμανοί πάσης ηλικίας με παντός είδους ειδικές ανάγκες, κυρίως από τον πρόσφατο πόλεμο. Ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό μάς παρακολουθούσε άγρυπνα και με σφυρίχτρες, χειρονομίες, ειδικά ηχητικά και οπτικά σήματα (υπήρχαν και κωφοί ανάμεσά μας), αλλά και ενθαρρυντικές θωπείες στην πλάτη, όταν καταφέρναμε κάτι καλό, μας οδηγούσε στοργικά και με διάφορες συμπληρωματικές υποδείξεις, επεξηγήσεις κ.λπ., μας έδειχνε τον σωστό δρόμο. Φανάρια αναβόσβηναν, μπάρες ανεβοκατέβαιναν, κόρνες ηχούσαν, οχήματα σε μικρογραφία περνούσαν μπροστά και πίσω μας και εμείς προσπαθούσαμε να αντιδράσουμε ανάλογα.
Και ήλθε η ευλογημένη ώρα που πήρα το περίφημο πιστοποιητικό (Zeugnis), το οποίο βεβαίωνε εγγράφως ότι τώρα πια μπορούσα να περπατάω με ασφάλεια και άνεση στους δρόμους οποιασδήποτε πόλης. Αυτό έδειχνα με καμάρι και στους φίλους συμφοιτητές μου, που με κορόιδευαν για την ταλαιπωρία μου, τονίζοντας ότι εγώ τώρα γνωρίζω να περπατάω και με δίπλωμα!
Η παμπάλαια τραυματική αυτή εμπειρία, ακόμα και τώρα στα βαθιά γεράματά μου, με έχει επηρεάσει τόσο πολύ, ώστε να προσέχω ακόμα και τα… μερμήγκια που συναντάω στον δρόμο μου! Αυτά είναι δραστικά μέτρα για να φοβηθεί και να συνετισθεί ο Νεοέλληνας. Ολα τα άλλα, πρόστιμα, συστάσεις, απειλές, αφαίρεση διπλώματος και άλλα συναφή ούτε καν τα λογαριάζει.
ΥΓ.: Το χαρτί αυτό της γερμανικής τροχαίας το έχω καδράρει και αναρτήσει σε περίοπτη θέση στο γραφείο μου, ανάμεσα σε άλλους τίτλους και, πιστέψτε με, το θεωρώ πολυτιμότερο και χρησιμότερο από όλα τα άλλα…
