Κύριε διευθυντά
Γεννήθηκα το 1935 στο ορεινό χωριό Μαλακάσι Καλαμπάκας. Το 1943 οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στο Μαλακάσι μου έλεγαν ότι ήμουν ένα πολύ καλό αετόπουλο. Φρόντισα μάλιστα να το επιβεβαιώσω μαθαίνοντας με πολλή υπερηφάνεια το ποίημα για τα αετόπουλα:
Μικρός χαρούμενος στρατός στο πλάι του ΕΛΑΣ
Περνάει και λέει καμαρωτός ή ταν ή επί ΤΑΣ
Πλάι πλάι με τους αντάρτες θα μας βρεις παντού κι εμάς
Ανταρτόπουλα γενναία να βοηθάμε τον ΕΛΑΣ.
Με τη στάση τους, όμως, ο παππούς, ο πατέρας και ο δάσκαλος (ο Μαλακασιώτης Δημήτριος Καράσης) με άφηναν να καταλάβω ότι δεν συμμερίζονταν τη χαρά μου. Κάπου κάπου ο παππούς έπαιρνε αυστηρό ύφος και διέκοπτε τα άσματά μου: « Καλά είναι τα τραγούδια, αλλά πρώτα να μελετάς τα μαθήματα».
Η προειδοποίηση του παππού δεν με προβλημάτιζε, γιατί τα μαθήματα του σχολείου τα ρουφούσα σαν σφουγγάρι! Δίχως να το έχω συνειδητοποιήσει τότε, οι μαθητές του σχολείου παίζαμε τον ρόλο διπλού πράκτορα: Οι γονείς μας συγκέντρωναν πληροφορίες για το είδος της καθοδήγησης που μας έκαναν μερικές φορές την εβδομάδα, συνήθως την τελευταία ώρα του σχολείου, οι ΕΠΟΝίτες. Από την άλλη πλευρά, η οργάνωση του ΕΑΜ παρακολουθούσε τις αντιδράσεις μας και έβγαζε συμπεράσματα για τον βαθμό αποδοχής που είχαν από τους γονείς μας τα κηρύγματα και οι απόψεις των καθοδηγητών της Οργάνωσης. Από τις αρχές του 1943 οι νεαροί και οι νεαρές της ΕΠΟΝ έμπαιναν απροειδοποίητα στην αίθουσα του σχολείου και ανάγκαζαν τον δάσκαλο να παραμερίσει, για να αρχίσουν την κατήχηση, την ενημέρωση, για την προοδευτική νέα Ελλάδα που θα κτίζαμε όλοι μαζί, μόλις θ’ αποκτούσαμε τη λευτεριά μας.
«Εμείς, οι νέοι της ΕΠΟΝ δεν έχουμε καμιά σχέση με τους νέους της ΕΟΝ του Μεταξά», μας έλεγαν. Πάντα δε τελείωναν με ένα αντάρτικο τραγούδι.
Ο δάσκαλος παρέμενε άφωνος και αμήχανος, ιδίως όταν εμείς οι μαθητές και οι μαθήτριες συνοδεύαμε τους ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες στο τελευταίο αντάρτικο τραγούδι. Διαπιστώναμε ότι δεν άρεσε στον δάσκαλο να παίρνουν τη θέση του νεαροί και νεαρές, αλλά εμείς περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία να μας ξανάρθουν. Την επόμενη φορά που μας επισκέφθηκαν, μας έκαναν να νιώσουμε υπερήφανοι. Μας είπαν ότι, πριν από λίγο καιρό, αντάρτες του ΕΛΑΣ ανατίναξαν μια μεγάλη γέφυρα τρένου, κάπου κοντά στην Αλαμάνα (Γοργοπόταμος) και ανάγκασαν τους Ιταλούς φρουρούς να σκορπιστούν ταραγμένοι.
Παρατηρήσαμε και μια αλλαγή στις συνήθειες του δασκάλου. Από τότε που εμφανίστηκαν στο σχολείο οι ΕΠΟΝίτες, σταμάτησε να μας πηγαίνει συντεταγμένους τις Κυριακές στην εκκλησία.
ΥΓ.: Από το βιβλίο μου: «Η καρυδιά με τους νουμάδες»
*Καρδιοχειρουργός
