Κύριε διευθυντά
Από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι και μετά διαπίστωσα ότι, τελικά, δεν κινδυνεύουμε από τα διαφορά κατά καιρούς περιθωριακά κινήματα τύπου woke, όπως παλαιότερα από εκείνους τους περισπούδαστους ακαδημαϊκούς που έγραφαν για το τέλος της Ιστορίας και τελικά προσγειώθηκαν στον Θουκυδίδη: «Οι συμφορές και γενικότερα η ιστορία θα επαναλαμβάνονται καθόσον δεν αλλάζει η ανθρώπινη φύση». Ο πραγματικός κίνδυνος είναι να χάσουμε το «πρώτο κινούν ακίνητο» των ανθρωπιστικών σπουδών (ιστορίας, φιλοσοφίας, λογοτεχνίας) που κάποιοι ελλιπείς τεχνοκράτες απαξιώνουν, όπως για παράδειγμα η ΕΡΤ, που δεν είχε την κρίση ν’ αξιολογήσει ότι η συγκεκριμένη τελετή ξεπερνάει τα όρια μιας τυπικής τεχνοκρατικής – αθλητικής περιγραφής και απαιτούσε κάποιο θεράποντα της ιστορίας του πολιτισμού για να δώσει «ψυχή» και ν’ αναδείξει τα τελετουργικά φαινόμενα. Μια ολόκληρη πόλη μετατράπηκε σε ολυμπιακό στάδιο για να αγκαλιάσει αθλητές και προπονητές. Η Ολυμπιακή Ιδέα για πρώτη φορά «απέδρασε» από τα περιορισμένα όρια ενός σταδίου και βρέθηκε να πλανάται ελεύθερη στην Πόλη του Φωτός, στο Λούβρο, στη Βαστίλλη, στην Παναγία των Παρισίων. Στο θέαμα κυριάρχησε η Γαλλική Επανάσταση, που άλλαξε την πορεία της σύγχρονης ιστορίας αλλά υπήρξε και πηγή έμπνευσης για την Ελληνική Επανάσταση. Θα έπρεπε να νιώθουμε υπερήφανοι για τη σύνδεση των αξιών του Ολυμπισμού (ευ αγωνίζεσθαι, ευγενής άμιλλα) με τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης και τις θεμελιώδεις αρχές του Διαφωτισμού (ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη). Και φτάνω στην τελευταία ρωγμή της ολυμπιακής ιστορίας, στη μειωμένη παρουσία αθλητών και αθλητριών, τους μόνους αδικημένους του τελετουργικού της Πόλης του Φωτός που στερήθηκαν τις μεγαλειώδεις στιγμές ατομικής και εθνοτικής συνύπαρξης μέσα στον αγωνιστικό στίβο, στην καρδιά του ολυμπιακού σταδίου.
*Δρ Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ, Δρ Οργάνωσης camp Διοίκησης Επιχειρήσεων, ΠΑΠΕΙ, Αγωνιστικός διευθυντής Αρσης Βαρών Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004»
