Κύριε διευθυντά
Ο εξαίρετος συνεργάτης σας Απόστολος Λακασάς σε πρόσφατο κείμενό του αναφέρθηκε στη (συγγνωστή) φιλοδοξία των μεγάλων ηθοποιών να ερμηνεύσουν τους ήρωες που ονοματοδοτούν το έργο. Με μεγαλύτερη, δηλαδή, θέρμη θα επιλέξουν έργα όπως η «Μήδεια», η «Αντιγόνη», ο «Οιδίποδας», ο «Προμηθέας κ.ο.κ. Παράδειγμα, ο κορυφαίος ερμηνευτής και σκηνοθέτης Αλέξης Μινωτής.
Θα είχα μεγάλο δισταγμό να αποστείλω την επιστολή μου, αν το, ευκρινώς, κρίσιμο τμήμα του περιεχομένου της δεν το είχε δημοσιεύσει (περιοδικό «Η λέξη», Νο 171) χρόνια πρωτύτερα ο σπουδαίος δοκιμιογράφος, κριτικός θεάτρου και ποιητής Γιάννης Βαρβέρης, που μας λείπει από το 2011. Κι αυτό από σεβασμό προς την υστεροφημία του σπουδαίου θεατρανθρώπου μας, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο επεισόδιο του δημοσιεύματος.
Από την άλλη, σκέφτεται κανείς ότι ένα σύνηθες προνόμιο των μεγάλων ανθρώπων, των καλλιτεχνών ιδιαίτερα, είναι ακριβώς αυτό: Να τους συγχωρείται παν αμάρτημα, μεταξύ των οποίων το επηρμένο –και αχρείαστα άνισο εν προκειμένω– προσβλητικό χιούμορ, που δεν είναι από τα βαρύτερα.
Γράφει ο αείμνηστος Βαρβέρης: Στα προχωρημένα του χρόνια ήθελε, δικαίως, σιγουριές. Ξανανέβαζε παλιές επιτυχίες. Οπως, το 1978 τον Βασιλέα Ληρ στο Εθνικό. Οταν, ως σκηνοθέτης ανακοίνωσε τη διανομή, ήταν περίπου η ίδια με την προ εικοσαετίας. Ο συμπαθής ηθοποιός Κώστας Κοκκάκης κρατούσε και πάλι το ίδιο, ελάχιστο, ρολίδιο. Εμφανίστηκε, λοιπόν, μπροστά στον Μινωτή, «δίκαια», παραπονούμενος γιατί, μετά από τόσα χρόνια και τόση θητεία, δεν του ανετέθη κάτι μεγαλύτερο. Και ο Μινωτής: «Εχεις δίκιο, βρε Κοκκάκη. Αλλά κι εγώ τον ίδιο ρόλο παίζω»…
*Βούλα
