Κύριε διευθυντά
Τα τελευταία 52 χρόνια η Ελλάδα ανέδειξε συνολικά 21 χρυσούς ολυμπιονίκες. Επτά γεννήθηκαν και έκαναν τα πρώτα τους αθλητικά βήματα στην Αθήνα και στις γύρω περιοχές, ενώ οι υπόλοιποι 14 στην επαρχία (γενικώς). ∆ηλαδή, η πρωτεύουσα, όπου στοιβάζεται το 60% και πλέον του πληθυσμού της χώρας, και διαθέτει τις καλύτερες αθλητικές υποδομές, παρήγαγε τελικά μόνο το 33,4% των κορυφαίων αθλητών μας, ενώ η πληθυσμιακά υποδεέστερη επαρχία, όπου συγκεντρώνεται λιγότερο από το 40% του ελληνικού πληθυσμού, και χωρίς τις αθλητικές εγκαταστάσεις που διαθέτει το «κέντρο», έδωσε το εντυπωσιακό 66,6% των ολυμπιονικών μας!
Επειδή όμως ο αθλητισμός υψηλού επιπέδου εκλαμβάνεται και ως δείκτης κοινωνικής, τεχνολογικής, και οικονομικής δυναμικής (οι 10 χώρες με τις μεγαλύτερες συλλογές μεταλλίων στους αγώνες του Παρισιού, διαθέτουν και τις δυνατότερες οικονομίες, τα καλύτερα ΑΕΙ, τον μεγαλύτερο αριθμό ευρεσιτεχνιών, κ.λπ.), μήπως οι πιο πάνω αριθμοί θα πρέπει να μας προβληματίσουν; Πώς συμβαίνει και οι πολλοί του «κέντρου» να υπολείπονται σε αποτελεσματικότητα από την πληθυσμιακά μειοψηφική επαρχία αυτής της χώρας; Και τι σημαίνει αυτό για το μέλλον της ίδιας της χώρας;
Δεν θα μπω στη διαδικασία περαιτέρω ανάλυσης των πιο πάνω. Εχω ωστόσο την αίσθηση ότι: α) θα ήταν καλό να αρχίζουμε να βλέπουμε το σπιτάκι του παππού στην επαρχία με μεγαλύτερη συμπάθεια, και β) η περιβόητη αποκέντρωση (η οποία ταλαιπωρεί τον Στέφανο Μάνο εδώ και δεκαετίες) θα πρέπει επιτέλους να γίνει κεντρικό κεφάλαιο της εθνικής μας στρατηγικής. Είναι, σχεδόν, επιτακτικό και αφορά τους πάντες.
*Ομότιμος καθηγητής
